داروهای مورد استفاده برای درمان اختلال نعوظ با معرفی مهار کننده های فسفودی استراز ۵ متحول شدند. تا آن زمان روش درمان اختلال نعوظ  یک روش دردناک بود که در آن تزریق درون بافت اسفنجی آلت تناسلی یا داروهایی مانند آلپروستادیل و پاپاورین به آلت تناسلی انجام می شد. اما در حال حاضر، بیشتر روش های درمان اختلال نعوظ حول محور مهار کننده های فسفودی استراز ۵ مانند سیلدنافیل می چرخند.

محبوب ترین داروهای شیمایی درمان اختلال نعوظ

PDE-5

سیلدنافیل، تادالافیل و واردنافیل، در حال حاضر پر مصرف ترین مهار کننده های فسفودی استراز ۵ (PDE-5) می باشند. دلیل محبوبیت این داروها این است که آنزیم چرخه ای GMP موجود در فسفودی استراز ها، همان آنزیم موجود در بافت اسفنجی آلت تناسلی مرد است. تحریک جنسی باعث می شود سطح GMP در بافت آلت تناسلی مرد افزایش یافته و نعوظ انجام شود. GMP یک ماده شیمیایی آرامش بخش عضلانی است که اجازه می دهد که جریان خون به آلت تناسلی وارد شده و آن را پر کند.

تاثیر

مهار کننده های PDE-5، آنزیم GMP را در بدن به صورت مکرر منتشر می کنند و اثرات آن بر بافت اسفنجی آلت تناسلی اعمال می شود. این تغییرات در استحکام و بزرگ شدن آلت تناسلی مردان موثر است. بنابراین مهار کننده های PDE-5 یک گزینه درمانی موثر در اختلال نعوظ هستند. بیش از ۵۰ درصد از بیماران مبتلا به اختلال نعوظ با مصرف مهار کننده های PDE-5 درمان می شوند. برخی از افراد مبتلا به اختلال نعوظ ناشی از آسیب های نخاعی، پرتو درمانی لگن و دیابت نیز ممکن است بهبود را با استفاده از PDE-5 تجربه کنند. البته افرادی که به دلیل کاهش تستوسترون (هیپوگنادیسم) و میل جنسی به اختلال نعوظ مبتلا هستند، باید ترکیبی از درمان با تستوسترون با مهار کننده های PDE-5 را استفاده کنند. البته مهار کننده های PDE-5 بدون تحریک جنسی هیچ تاثیری بر روی درمان اختلال نعوظ ندارد.

عوارض جانبی و موارد منع مصرف

سردرد، گرگرفتگی، سوء هاضمه و احتقان بینی برخی از عوارض جانبی شایع با مصرف داروهای مهار کننده PDE-5 می باشند. واکنش های آلرژیک نیز ممکن است با استفاده از بازدارنده های PDE-5 به شکل بثورات و خارش پوست رخ دهند. مصرف همزمان این داروها با برخی از داروهای ضد قارچ (مانند ایتراکونازول)، آنتی بیوتیک (مانند کلاریترومایسین) و داروهای ضد HIV (مانند ریتوناویر) موجب افزایش سطح مهار کننده های PDE-5 می شود. از این رو، تنظیم دوز این داروها، زمانی که به بیماری های شرح داده شده مبتلا هستید، از اهمیت زیادی برخوردار است. البته مصرف مهار کننده PDE-5 با برخی از عوارض جانبی که در ادامه توضیح می دهیم در ارتباط است.

یکی از اثرات جانبی جدی آنها افت شدید فشار خون است که معمولا باعث می شود بیمار با سرگیجه، غش و تپش قلب رو به رو شود. این عوارض در افرادی که از نیترات ها (تسکین دهنده های درد آنژین) استفاده می کنند، آشکارتر است. مهار کننده های PDE-5 به طور کلی در افراد که از نیتراتها استفاده می کنند، منع مصرف دارد. البته گاهی به این بیماران برخی از داروهای PDE-5 که اثر کوتاه مدت دارند، مثل سیلدنافیل تجویز می شود. این بیماران باید این دارو را حداقل با ۶ ساعت فاصله از نیترات استفاده کنند.

افرادی که از سایر بازکننده عروق مانند داروهای ضد فشار خون از جمله آلفا بلاکرها که ممکن است برای مشکلات پروستات تجویز شوند استفاده می کنند، باید با احتیاط از PDE-5 ها مصرف کنند. خطر حوادث قلبی در طول فعالیت جنسی در فرد مبتلا به بیماری قلبی بالاست، به همین دلیل تجویز این داروها برای افرادی که مشکلات قلبی دارند صلاح نیست.

به ندرت مهار کننده های PDE-5 می توانند باعث ایجاد نعوظ دردناک و یا نعوظ دائم (پریاپیسم) شوند. برای نغوظ دائم و نعوظ که طولانی تر از ۴ ساعت است باید به پزشک مراجعه کنید زیرا این شرایط ممکن است به بافت آلت تناسلی آسیب زده و حتی باعث شود این بافت ها، قدرت خود را برای همیشه از دست بدهند.

اختلالات بینایی، تغییر دید رنگ و از دست دادن ناگهانی قدرت بینایی در یک یا هر دو چشم، ممکن است به ندرت با استفاده از PDE-5 به وجود آید. این عارضه به دلیل توسعه یک بیماری به نام NAION ایجاد می شود. افراد بالای ۵۰ سال، افراد سیگاری، افراد مبتلا به دیابت، کسانی که فشار خون کنترل نشده و یا سابقه اختلالات بینایی دارند، خطر ابتلا به NAION در آن ها بالا است.

سیلدنافیل (ویاگرا)

سیلدنافیل اولین مهار کننده PDE-5 بود که برای درمان اختلال نعوظ معرفی شد. دوز مصرف سیلدنافیل از ۵۰ میلی گرم شروع می شود. این دوز ممکن است با تشخیص پزشک و بر اساس پاسخ و عوارض جانبی، ۲۵ گرم ۲۵ گرم تا حداکثر ۱۰۰ میلی گرم افزایش یابد. اثرات مثبت این دارو بین نیم تا ۴ ساعت قبل از رابطه جنسی به حداکثر میزان خود می رسد. اما ایده آل ترین زمان مصرف آن، یک ساعت قبل از نزدیکی است. بهتر است این دارو یک ساعت بعد از صرف غذا خورده شود.

دارو ها و روش های سنتی درمان اختلال نعوظ
دارو ها و روش های سنتی درمان اختلال نعوظ

واردنافیل (لویترا)

واردنافیل یک مهار کننده PDE-5 است که بسیار شبیه به سیلدنافیل است. تفاوت اصلی این دو دارو این است که، واردنافیل برای مدت زمان کمی طولانی تر (حدود ۶ ساعت) اثر دارد. درمان با این دارو معمولا با دوز ۱۰ میلی گرم آغاز شده و بسته به پاسخ و عوارض جانبی، به حداکثر ۲۰ میلی گرم در روز افزایش یا کاهش می یابد. کمترین دوز مصرف واردنافیل، ۵ میلی گرم است. مصرف واردنافیل تنها یک بار در روز توصیه می شود و ایده آل ترین زمان مصرف آن، یک ساعت قبل از مقاربت است. واردنافیل با مواد غذایی تحت تاثیر قرار نمی گیرد و می توان از آن قبل و بعد از غذا استفاده کرد.

تادالافیل (سیالیس)

تادالافیل یک مهار کننده سریع الاثر و طولانی اثر است. اثر این دارو ۱۵ دقیقه بعد از مصرف شروع شده و می تواند تا ۳۶ ساعت ادامه داشته باشد. دوز مصرف تادالافیل در روز از ۲٫۵ گرم شروع شده و حداکثر مصرف مجاز آن ۲۰ میلی گرم است.

آلپروستادیل

آلپروستادیل نیز یکی از داروهای درمان اختلال نعوظ است. این دارو نوعی آنالوگ پروستاگلاندین E1 است که در ایالات متحده از آن برای تزریق در بافت اسفنجی آلت تناسلی و یا شیاف در مجرای ادراری، استفاده می شود. در برخی از کشورها، آلپروستادیل به عنوان کرم موضعی نیز مصرف می شود. آلپروستادیل باعث می شود عروق بافت اسفنجی آلت تناسلی گشاد شود.

این دارو برای افرادی که موفق به کسب رضایت جنسی پس از استفاده از PDE-5 نشده اند، توصیه می شود. آلپروستادیل یک دارو سریع الاثر است که می توان از آن حدود ۱۰ الی ۱۵ دقیقه قبل از مقاربت جنسی در بافت اسفنجی و یا مجرای ادراری استفاده کرد. برای آماده سازی جهت مصرف آلپروستادیل می توان آن را با پاپاورین و یا فنتولامین ترکیب کرد. استفاده از آلپروستادیل به طور کلی با درد در آلت تناسلی همراه است که معمولا قابل تحمل می باشد. برخی از افراد ممکن است با استفاده از این دارو نعوظ دائم یا طولانی مدت را تجربه کنند.

پاپاورین

پاپاورین یک آلکالوئید به دست آمده از گیاه خشخاش است. این دارو در درجه اول به عنوان یک داروی ضد اسپاسم استفاده می شود. اعتقاد بر این است که تزریق مستقیم دارو به بافت اسفنجی آلت تناسلی می تواند آرامش ایجاد کرده، عضلات صاف را برجسته کرده و باعث اتساع عروق خونی این بافت شود.

پاپاورین برای درمان اختلا نعوظ بسیاری از بیماران که به مهار کننده ها PDE-5 پاسخ نداده اند، مفید است. درد در حین تزریق، پریاپیسم (نعوظ دائم) و یا نعوظ طولانی مدت از عوارض جانبی مصرف آن می باشد. پاپاورین ممکن است هنگام تزریق با آلپروستادیل یا فنتولامین ترکیب شود.

فنتولامین

فنتولامین یک آلفا بلاکر است. این دارو عمدتا برای درمان فشار خون بالا و در موارد اضطراری استفاده می شود. فنتولامین گاهی نیز برای درمان اختلال نعوظ استفاده می شود. این دارو زمانی که به بافت اسفنجی آلت تناسلی تزریق شود، جریان خون به آلت تناسلی را افزایش می دهد.

داروهای بی اثر برای درمان اختلال نعوظ

برخی از مواد نیز وجود دارند که توسط برخی سود جویان به عنوان داروهای اصلی و قطعی برای درمان اختلال نعوظ فروخته می شوند. این داروها ممکن است برای درمان برخی از مشکلات جنسی سودمند باشند، اما نه به شیوه ای که در تبلیغات این افراد ادعا می شود.

آپومورفین

آپومورفین برای تحریک سیستم عصبی مرکزی (CNS) استفاده می شود. این دارو باعث برانگیختگی جنسی می شود. با این حال، این دارو هرگز نمی تواند برای درمان اختلال نعوظ مانند PDE-5 عمل کند. آپومورفین از طریق گیرنده های دوپامین در سیستم عصبی مرکزی، باعث افزایش میل جنسی شده و در میزان خون ورودی به آلت تناسلی هیچ تغییری ایجاد نمی کند. پس این دارو برای افرادی که با کاهش میل جنسی رو به رو هستند مناسب است نه افرادی که اختلال نعوظ دارند. استفاده از این دارو در بسیاری از کشورها مورد تایید نیست.

ترازودون

ترازودون یک داروی ضد افسردگی است که ممکن است گاهی اوقات برای درمان اختلال نعوظ نیز استفاده شود. اثر آرامبخشی، یک عارضه جانبی مهم ترازودون است که می تواند منجر به نعوظ دائم شود.

داروهای گیاهی برای درمان اختلال نعوظ

پوست درخت یوهمبه (Yohimbe)

یوهیمبین یک مسدود کننده ALPHA2 آدرنرژیک است که از گیاه Yohimbe استخراج می شود. گزارش شده است که این گیاه اثرات مفیدی در درمان اختلال نعوظ دارد.

جنسینگ

جینسنگ محصول گیاهی که در چندین کشور به عنوان یک داروی مقوی غرایز جنسی استفاده می شود. اعتقاد بر این است که این گیاه قادر است نعوظ آلت تناسلی را ساده کرده و میل جنسی را افزایش دهد.