در اختلال شخصیت اسکیزوئید بیمار در دوره های طولانی از داشتن روابط اجتماعی امتناع می کند. فرد مبتلا به این اختلال اغلب در ابراز احساسات مشکل دارد و به طور معمول روابط خود را، به ویژه هنگامی که با دیگران ارتباط برقرار می کند، بسیار محدود می کند.
ممکن است فرد مبتلا به این اختلال میل به صمیمیت نداشته باشد و از روابط نزدیک با دیگران اجتناب کند. این افراد اغلب ترجیح می دهند وقت خود را به تنهایی صرف کنند و در گروه مشارکت نداشته باشند. در شرایط غیر عادی، فرد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئیدی ممکن است به عنوان یک فرد “انزوا طلب” در نظر گرفته شود. جهت اطلاع از نشانه ها، روش های تشخیص، علل و روش های درمان اختلال شخصیت اسکیزوئید با ما تا انتهای این مطلب مجله پیام سلامت همراه باشید.
اختلال شخصیت اسکیزوئید
برای افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید ممکن است بیان خشم دشوار باشد. این افراد حتی در پاسخ به تحریک مستقیم نیز مشکل دارند و این موضوع باعث می شود دیگران فکر کنند که آن ها فاقد احساسات هستند. زندگی آنها گاهی به نظر بدون جهت است و ممکن است به نظر برسد که در رسیدن به اهدافشان فاقد اراده کافی هستند. این افراد اغلب منفعلانه واکنش نشان می دهند و در پاسخگویی به شرایط نامطلوب به حوادث مهم زندگی دچار مشکل هستند.
از آنجا که این بیماران فاقد مهارت های اجتماعی و عدم تمایل به تجربیات جنسی هستند، تعداد و طول مدت دوستی هایشان کم است. افراد مبتلا به این اختلال اغلب ازدواج نمی کنند. کارکردن برای این افراد دشوار است. به خصوص اگر در شغلشان دخالت بین فردی ضروری باشد. اما افراد مبتلا به این اختلال ممکن است در مشاغلی که به تنهایی انجام می شود مهارت داشته باشند.
اختلال شخصیت یک الگوی پایدار از تجربه و رفتار درونی است. در این الگو انحراف از عرف فرهنگ فردی مشاهده می شود. این الگوی در دو یا چند زمینه زیر دیده می شود:
- شناخت
- اثر
- عملکرد بین فردی
- کنترل
این الگوی پایدار در گستره وسیعی از شرایط شخصی و اجتماعی غیر قابل انعطاف و فراگیر است. این الگو به طور معمول منجر به ایجاد اختلال در روابط اجتماعی، کار و دیگر زمینه های عملکردی می شود.
علائم اختلال شخصیت اسکیزوئید
اختلال شخصیت اسکیروئید با ایجاد الگوی ترک روابط اجتماعی و محدود شدن بیان احساسات در روابط بین فردی آغاز می شود. این اختلال در اوایل دوره جوانی رخ می دهد و نشان دهنده چهار یا بیشتر از چهار مورد از علائم زیر است:
- عدم تمایل به داشتن روابط نزدیک، از جمله عدم تمایل به قرار گرفتن در جمع خانواده
- انتخاب همیشگی فعالیت های انفرادی
- بی علاقگی به داشتن تجربه های جنسی با شخص دیگر
- بی تمایلی به انجام فعالیت
- عدم تمایل به داشتن دوستان نزدیک به غیر از بستگان درجه اول
- بی تفاوتی به ستایش یا انتقاد شدن توسط دیگران
- بروز سردی عاطفی
از آنجا که اختلالات شخصیت الگوهای رفتاری مداوم و پایدار را توصیف می کنند، اغلب آنها در بزرگسالی تشخیص داده می شوند. وقوع این اختلال در دوران کودکی یا نوجوانی نادر است. با این حال، اگر در دروان کودکی یا نوجوانی مشکوک به اختلال شخصیت اسکیزوئید باشید، برای تشخیص دقیق، علائم بیماری باید بیش از یک سال طول بکشد.
اختلال شخصیت اسکیزوئید در مردان بیشتر از زنان شیوع دارد. شیوع این اختلال در جمعیت عمومی بین ۳٫۱ و ۴٫۹ درصد است.
اختلال شخصیت اسکیزوئید چگونه تشخیص داده می شود؟
اختلالات شخصیتی مانند اختلال شخصیت اسکیزوئید معمولا توسط متخصصین بهداشت روان مانند روانشناس یا روانپزشک تشخیص داده می شوند. پزشکان داخلی و عمومی برای این نوع تشخیص روانی آموزش ندیده اند. هیچ آزمایش خون یا آزمایش ژنتیکی وجود ندارد که برای تشخیص اختلال شخصیت اسکیزوئید استفاده شود.
بسیاری از افراد مبتلا به این اختلال به دنبال درمان نیستند. به طور کلی، افراد مبتلا به اختلالات شخصیت، تا زمانی که علائمشان زندگی روزمره آن ها را تحت تاثیر قرار ندهد میل به انجام درمان ندارند. این تاثیرات اغلب زمانی اتفاق می افتند که منابع مقابله ای شخصی برای مقابله با استرس یا سایر حوادث زندگی بسیار کم است. تشخیص بیماری اختلال شخصیت اسکیزوئید توسط متخصص به کمک بررسی علائم و سوابق بیمار انجام می شود.
علل اختلال شخصیت اسکیزوئید
محققان نمی دانند که علت اختلال شخصیت اسکیزوئید چیست. با این وجود، نظریه های بسیاری در مورد علل احتمالی ایجاد این اختلال وجود دارد. اکثر متخصصان از یک مدل biopsychosocial برای تعیین علت این اختلال استفاده می کنند. مدل biopsychosocial یعنی علل بیماری احتمالا به عوامل بیولوژیکی و ژنتیکی، عوامل اجتماعی (مانند نحوه ارتباط فرد در زمان رشد با خانواده، دوستان و دیگر فرزندان) و عوامل روانی (شخصیت فردی که به وسیله محیط شکل می گیرد و مهارت های مقابله ای برای مقابله با استرس آموخته می شود) مربوط می شود.
این موضوع نشان می دهد که هیچ فاکتور واحدی مسئول ایجاد این اختلال نیست. بلکه طبیعت پیچیده انسان و احتمالا تقابل هر سه عامل در ایجاد این بیماری مهم هستند. تحقیقات نشان می دهد که اگر کسی مبتلا به این اختلال باشد، احتمال کمی وجود دارد که فرزندانش نیز به این اختلال مبتلا شوند.
درمان اختلال شخصیت اسکیزوئید
روان درمانی
در حالی که روش های درمان بسیاری پیشنهاد شده که می توان از آن ها برای درمان این اختلال استفاده کرد، اما هیچ کدام از آنها به راحتی نمی توانند اختلال شخصیت اسکیزوئید را درمان کنند. مانند تمام اختلالات شخصیتی، روان درمانی فردی برای درمان این بیماری بهترین انتخاب است. با این حال، بعید به نظر می رسد که افراد مبتلا به این اختلال میلی به درمان داشته باشند. مگر اینکه بیماری آن ها را در معرض فشار بیش از حد زندگی قرار دهد. درمان معمولا به صورت کوتاه مدت و به منظور کمک به فرد جهت حل فوری بحران یا مشکل انجام می شود. اهداف درمان اغلب با راه حل های متمرکز و با استفاده از روش های درمان کوتاه مدت محقق می شوند.
توسعه روابط و روابط درمانی در این نوع درمان به احتمال زیاد یک روند آهسته و تدریجی است. از آنجایی که افرادی که از این اختلال رنج می برند، اغلب فاصله اجتماعی خود را با افرادی که در زندگی با آن ها برخورد دارند حفظ می کنند، پزشک باید برای شروع درمان بتواند نظر و اعتماد بیمار را جلب کند. تشخیص مرزهای بیمار بسیار مهم است.
همانند بسیاری از اختلالات شخصیتی، روان درمانگر، بیشتر از طریق تمرکز بر اهداف درمانی ساده، نگرانی ها و شرایط استرس زا را در زندگی فردی بیمار رفع می کند. تمرینات بازسازی شناختی برای از بین بردن افکار منفی و غیر منطقی که بر روی رفتارهای بیمار تاثیر می گذارند، مفید است.
پایداری و حمایت از اهداف درمان در کسانی که از اختلال شخصیت اسکیزوئید رنج می برند بسیار مهم است. درمانگر باید مراقب باشد و باید بتواند برخی از رفتارهای غیرمعمول بیمار را تحمل کند.
درمان گروهی
درمان گروهی ممکن است یک روش درمانی جایگزین باشد. اگرچه معمولا انتخاب خوبی برای درمان اولیه نیست. فردی که از این اختلال رنج می برد، شروع درمان در گروه درمانی برایش دشوار است. زیرا او قادر نخواهد بود اثرات موجود در گروه اجتماعی را تحمل کند.
با این حال، بیماری که از درمان فردی استفاده می کند، نسبت به کسی که از طریق گروه درمانی درمان می شود، مهارت های اجتماعی و توانایی های کمتری دارد. افرادی که از این اختلال رنج می برند، هیچ دلیلی برای داشتن تعاملات اجتماعی ندارند و اغلب در گروه بسیار آرام هستند. فردی که مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید است تا زمانی که آماده نباشد و خودش نخواهد، نباید به طور کامل در گروه مشارکت کند.
رهبران گروه باید مراقب باشند تا فرد مبتلا به بیماری، به دلیل عدم مشارکت در کار گروهی توسط دیگران انتقاد نشود. اگر رهبر گروه بتواند چنین شرایطی را در گروه ایجاد کند، بیمار کم کم مشارکت گروهی را یاد می گیرد. اگر چه این روند بسیار کند است و ماه ها طول خواهد کشید.
داروها
داروها فقط باید برای درمان بیماری های روانی حاد که به صورت همزمان با این اختلال رخ می دهند استفاده شوند.
اکثر بیماران نیازی به مصرف داروهای ضد افسردگی ندارند. مگر اینکه در گفتگوهایی که در روان درمانی انجام می شود، درمانگر احساس کند که بیمار میل به خودکشی دارد. از درمان طولانی مدت این اختلال با دارو باید اجتناب شود. دارو باید فقط برای تسکین علائم حاد تجویز شود. علاوه بر این، تجویز دارو ممکن است اثربخشی روش های روان درمانی خاص را دچار اختلال کند.
خود مراقبتی
شرکت در یک گروه حمایتی و غیر تهاجمی می تواند به فردی که از اختلال شخصیت اسکیزوئید رنج می برد، کمک کند تا بر ترس خود از نزدیک شدن به دیگران و احساس انزوا غلبه کند. گروه های پشتیبانی بسیاری در سراسر جهان وجود دارند که برای کمک به افراد مبتلا به این اختلال اختصاص داده شده اند. در این گروه ها افراد بیمار تجربیات و احساسات خود را با دیگران به اشتراک می گذارند.
می توان بیماران را تشویق کرد تا مهارت های مقابله ای جدید را امتحان کنند و یاد بگیرند که نباید به دلیل ترس یا رد شدن توسط دیگران از وابستگی های اجتماعی به دیگران امتناع کرد. بیماران باید یاد بگیرند که دیگران می توانند بخش مهمی از گسترش مهارت های فردی و ایجاد روابط اجتماعی جدید و سالم باشند.