دندان های شیری شامل 20 دندانی است که معمولا از سن 6 ماهگی تا 2 سالگی به تدریج در دهان کودک ظاهر شده و از سن 6 تا 12 سالگی به تدریج میافتد و دندانهای دائمی جای آن را میگیرد.
دندانهای شیری راهنمای رویش دندانهای دائمی هستند و وجود آنها جهت رویش صحیح دندانهای دائمی بسیار مهم است؛ وقتی دندان شیری زودتر از زمان طبیعی خارج میشود، دندانهای مجاور، تکیهگاه خود را از دست داده و به مرور زمان به سمت یکدیگر حرکت میکنند.
پس از حرکت دندانها به یکدیگر فضای کافی برای رویش دندان دائمی زیرین وجود نخواهد داشت و دندان دائمی یا بصورت نابجا رشد میکند یا اینکه به صورت نهفته در فک باقی میماند.
جهت حفظ فضای دندان شیری زود از دست رفته باید از وسایلی به نام فضای نگهدار استفاده کرد که انواع مختلفی مانند متحرک، ثابت یکطرفه و ثابت دوطرفه دارد که با توجه به نوع دندان از دست رفته و سن کودک با صلاحدید دندانپزشک انتخاب میشود.
دندانهای شیری سالم به جویدن غذا کمک میکند و معمولا کودکی که در دهان خود تعداد زیادی دندان پوسیده و عفونی دارد، نمی تواند غذای مناسبی بخورد و دچار کاهش وزن میشود. وجود دندان شیری سالم به صحبت کردن صحیح کودک کمک کرده و اعتماد به نفس او را افزایش میدهد.
تصور غلط:
تصور اینکه «دندان شیری موقتی بوده و چون قرار است جایگزین شود، اهمیت زیادی ندارد»، تصور غلطی است و والدین باید به حفظ بهداشت، اقدامات پیشگیرانه و اقدام به درمان دندانهای پوسیده شیری کودکانشان بسیار توجه کنند.
زودافتادن دندان شیری:
عدم توجه به بهداشت کافی دهان کودک و تغذیه مناسب را از جمله عوامل موثر در خرابی و از دستدادن دندانهای شیری پیش از موعد است. دندانهای شیری پوسیده شده که پوسیدگی در آن پیشرفت کرده و باعث عفونت غیرقابل درمان دندان شود، به ناچار کشیده میشود یا بر اثر شدت عفونت مزمن در حفره زود تر از موعد لق شده و میافتد که این افتادن طبیعی و به موقع نیست.
تصادف اتومبیل، افتادن از دوچرخه، اسکیت و اسکوتر و ضربه را از دیگر عوامل افتادن دندانهای شیری است، استخوان کودکان اسفنجی و نرم است و معمولا ضربه باعث بیرون افتادن دندان پیشین فک بالا میشود؛ اختلالات تشنجی و بدرفتاری با کودک نیز از علل ناشایع افتادن زودهنگام دندان های شیری است. کودکانی که تازه شروع به راه افتادن کرده اند (2 تا 4 سال) بیشتر در معرض آسیب قرار دارند.