اپندیموما در کودکان و بزرگسالان ؛ انواع، علائم، تشخیص و روش های درمان

سرطان اپندیموما یک تومور نادر است که در مغز و نخاع ایجاد می شود. این نوع سرطان می تواند در تمام گروه های سنی توسعه یابد. اما در کودکان شایع تر است. علت دقیق ایجاد این تومورها در بدن ناشناخته است.

در این مقاله مجله پیام سلامت، ما به انواع، علائم، تشخیص و روش های درمان سرطان اپندیموما نگاهی اجمالی خواهیم داشت.

مطالب این مقاله عبارتند از:

  • سرطان اپندیموما چیست؟
  • انواع سرطان اپندیموما
  • اپندیموما در کودکان در مقابل وجود این سرطان در بزرگسالان
  • علائم
  • تشخیص
  • درمان
  • اثرات بلند مدت

سرطان اپندیموما چیست؟

اپندومیوما، تومور گلیال در سلول های اپندمی است که در مرکز نخاع و بطن مغز وجود دارد. تومورهای این نوع سرطان از لحاظ فیزیکی نرم و دارای رنگ خاکستری یا قرمز هستند و ممکن است حاوی کلسیفیکاهای معدنی یا کیست باشند. تومور در هر جایی که سلول های اپندیمی در سیستم عصبی مرکزی حضور دارند، می تواند رخ دهد.

این نوع سرطان نادر است. این بیماری در کودکان و بزرگسالان و در مردان و زنان به طور مساوی رخ می دهد. با این حال، در کودکان بیشتر از بزرگسالان شایع است.

انواع این نوع سرطان

انواع مختلفی از سرطان های اپندیموما وجود دارد که توسط رده بندی زیر دسته بندی می شوند. از سه نمره برای درجه بندی این نوع سرطان به واسطه نزدیک بودن سلول های سرطانی به سلول های طبیعی استفاده می شود. هر چه درجه این رتبه دهی پایین تر باشد نشان دهنده این موضوع است که سلول های سرطانی شبیه تر به سلول های طبیعی هستند. انواع مختلفی از اپندیوموم وجود دارد که در مکان های مختلف درون ستون فقرات یا مغز ظاهر می شوند.

تومور درجه I: این درجه شامل سوپدیمیوموم ها و اپاندیموم های میکسوپاپیلاری می باشد و به طور معمول آهسته رشد می کنند. اپاندیموم های میکسوپاپیلاری در انتهای پایینی ستون فقرات ظاهر می شوند. سوپدیمیوموم ها در نزدیکی بطن مغز ایجاد می شوند. این بطن ها در ایجاد مایع مغزی نخاعی دخیل هستند.

تومور درجه II: این رایج ترین نوع اپندیموما است. بسیاری از زیر گروه های این نوع سرطان در این رده قرار می گیرند. این نوع تومور ممکن است در هر کجا در امتداد سیستم بطنی که در آن مایع مغزی نخاعی تولید می شود ظاهر شود.

تومورهای درجه III: این تومورهای به عنوان اپاندیموم اناپلاستیک نیز شناخته می شوند و معمولا سریعتر از سایر تومورها رشد می کنند. اپاندیموم اناپلاستیک معمولا در جمجمه، مغز و ساقه مغز وجود دارد. آنها به ندرت در نخاع یافت می شوند.

سلول های توموری گاهی می توانند از طریق مایع مغزی نخاعی پخش شوند. اگر این اتفاق بیافتد، تومورها می توانند در مناطق متعددی از مغز و ستون فقرات ظاهر شوند. گسترش این نوع سرطان به بخش های دیگر بدن تقریبا نادر است.

اپندیموما در کودکان در مقابل وجود این بیماری در بزرگسالان

همان طور که گفتیم این نوع سرطان می تواند در همه گروه های سنی ایجاد شود. اما در کودکان بیشتر از بزرگسالان رایج است. نوع آن نیز ممکن است بسته به سن فرد متفاوت باشد. در کودکان، تومور اغلب در مغز قرار دارد. در بزرگسالان این نوع سرطان به احتمال زیاد در طول ستون فقرات دیده می شود.

نوزادان مبتلا به اپندیموما ممکن است تحریک پذیر باشند و مشکل خواب داشته باشند و سر آن ها ممکن است به صورت بی نظمی رشد کند. این کودکان همچنین ممکن است از لحاظ جسمی یا ذهنی به آرامی رشد کنند.

سن می تواند بر روی روش های درمان نیز تاثیر بگذارد. مثلا نوزادان ممکن است به نوعی خاصی از درمان نیاز داشته باشند.

علائم

علائم اپندیموما می تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. بسیاری از افراد علائم قابل توجهی را همراه با تومور تجربه می کنند. اما بعضی افراد علائم کمی داشته یا بدون نشانه هستند. در این صورت تشخیص دشوار می شود.

علائم این نوع سرطان عبارتند از:

  • گردن درد
  • سردرد
  • تغییرات دید، نظیر تاری دید و کاهش قدرت بینایی
  • حرکات تشنجی چشم
  • تهوع و استفراغ
  • مشکل در حفظ تعادل یا راه رفتن
  • تشنج
  • سوزش سوزن شدن، بی حسی یا ضعف در اندام

علائم مداوم باید در اسرع وقت برای انجام غربالگری و تشخیص به پزشک گزارش شود.

تشخیص

پزشکان از بسیاری از آزمایشات برای پیدا کردن و تشخیص اپندیموما استفاده خواهند کرد. بسته به وضعیت بیمار، پزشکان همچنین آزمایشاتی را انجام خواهند داد تا ببینند که تومورها به سایر قسمت های بدن گسترش یافته یا متاستاز شده اند یا خیر؟

تست هایی که پزشکان توصیه می کنند بر اساس نوع تومور، سلامت فرد و علائمی که بیمار از خود نشان می دهند متفاوت خواهد بود.

بیشتر انواع تومورها به بیوپسی نیاز دارند. در این روش یک نمونه کوچک از بافت ناحیه تومور برای آزمایش برداشته می شود. اگر بیوپسی غیرممکن یا بیش از حد خطرناک باشد، پزشکان اغلب آزمایش های دیگری را پیشنهاد می کنند تا تشخیص آنها تایید شود.

به عنوان بخشی از روند تشخیصی، از انواع تصویربرداری استفاده می شود. این آزمایش ها اجازه می دهند تا پزشکان از داخل بدن برای بازرسی و اندازه گیری تومور عکس برداری کنند. این کار معمولا با CT اسکن یا MRI انجام می شود.

سی تی اسکن با ایجاد مجموعه ای از تصاویر اشعه ایکس گرفته شده از زوایای مختلف، تصویری کاملی از داخل بدن ایجاد می کند. MRI نیز یک تصویر مشابه را با استفاده از میدان های مغناطیسی به جای اشعه ایکس به وجود می آورد. گاهی اوقات یک رنگ مخصوص یا کنتراست، برای دقیق تر شدن تصویر به رگ ها تزریق می شود.

پونکسیون کمری، یا کشیدن مایع نخاعی نیز ممکن است در موارد ابتلا به این بیماری ضروری باشد. در این روش از یک سوزن برای جمع آوری یک نمونه کوچک از مایع مغزی نخاعی از پشت کمر به منظور بررسی آن جهت یافتن سلول های تومور استفاده می شود.

بسیاری از موارد اپندیموما نیاز به آزمایش عصبی دارند. پزشکان مجموعه ای از سوالات را مطرح می کنند و آزمایش هایی را برای بررسی مغز و عملکرد عصبی فرد انجام می دهند. تشخیص اودنوموما می تواند زمان ببرد، اما هر مرحله از آن مهم است. تشخیص کامل کمک می کند تا پزشکان بهترین راه را برای درمان این نوع سرطان پیشنهاد کنند.

درمان اپندیموما

در مواردی که تومور بسیار کوچک است و هیچ گونه خطر فوری ایجاد نمی کند، ممکن است پزشکان توصیه کنند که تنها منتظر بمانید. در غیر این صورت، اولین گام در درمان، معمولا برداشتن تومور است. در موارد خاص می توان کل تومور را برداشت. در حالی که تومورهایی که در مناطق حساس تر هستند ممکن است به طور کامل قابل حذف نباشند.

پزشکان معمولا از پرتودرمانی برای کشتن سلول های توموری که پس از جراحی باقی مانده اند استفاده می کنند. استفاده از شیمی درمانی نیز می تواند به برخی از انواع اپندیموما کمک کند. گرچه ممکن است مفید بودن آن برای افراد مختلف متفاوت باشد.

اثرات بلند مدت

در برخی موارد ممکن است اثرات جانبی بلند مدت از اپندیموما یا جراحی آن ایجاد شود. این عوارض جانبی گاهی ماه ها یا سال ها پس از جراحی و در مکان های مختلفی از بدن ظاهر می شوند. اثرات بلند مدت فیزیکی عبارتند از:

  • مشکلات قلبی
  • مشکلات ریه
  • سرطان های ثانویه

دیگر اثرات بلندمدت آن نیز عبارتند از:

  • مشکلات حافظه یا تفکر
  • اضطراب
  • افسردگی
  • مشکلات یادگیری

پزشکان توصیه می کنند که در طول دوره درمان نظارت کامل انجام شود. برای تشخیص مسائل خاص، ممکن است آزمون های یا آزمایش های اضافی مورد نیاز باشد. بعضی افراد ممکن است نیاز به فرم های مختلف توانبخشی مانند فیزیوتراپی، کمک شنوایی، یا درمان شناختی داشته باشند. کودکان مبتلا گاهی مسائل مربوط به رشد و اختلالات هورمونی را تجربه می کنند.

چشم انداز بیماری

چشم انداز اپندیموما بستگی به بسیاری از عوامل فردی دارد. نوع، درجه، و موقعیت تومور می تواند در این بین نقش داشته باشد.

چشم انداز فردی نیز بستگی به سن، سلامتی فرد و همچنین این که آیا سلول های سرطانی همچنان بعد از جراحی باقی مانده اند یا خیر داشته باشد. تومورهای عود کننده نیز چشم انداز متفاوتی نسبت به تومورهایی که عود نمی کنند دارند.

بر اساس آمار منتشر شده توسط Central Brain Tumor Registry of the United States، شانس زنده ماندن نسبی ۵ ساله برای موارد اپندیموما، ۸۳٫۴ درصد است.