تاندونیت پرونئال هنگامی رخ می دهد که تاندون های پرونال ملتهب می شوند. این اتفاق زمانی می افتد که بار روی این تاندون افزایش یافته و یا استفاده بیش از حد از تاندون شده است. ابن عوامل باعث می شوند که بر روی استخوان مالش وجود داشته باشد.
همین اصطکاک است که سبب تاندونیت یا همان التهاب می شود. با گذشت زمان، ضخامت تاندون ها به اندازه ای بزرگ می شوند که بتوانند بار و فشار افزایش یافته را به طور موثرتری کنترل کنند.
تاندونیت پرونئال معمولا در ورزشکاران و به خصوص در میان دونده ها رایج است. زیرا احتمال دارد پاهایشان به سمت خارج رانده شده و باعث اصطکاک بین تاندون و استخوان شوند.
مطالب این مقاله مجله پیام سلامت در مورد موضوعات زیر است:
- آناتومی پا
- علل
- علائم
- تشخیص
- درمان ها
- جلوگیری
- چشم انداز
آناتومی پا
تاندون یک دسته از بافت است که عضله را به استخوان متصل می کند.
در هر پا دو تاندون پرونئال وجود دارد. آنها پشت توده استخوانی در خارج از مچ پا در جایی که اندامی به نام قوزک کناری وجود دارد واقع شده اند و از همان جا به سمت پایین استخوان پایه (فیبول یا همان نازک نی) امتداد دارند.
یک تاندون پرونئال نیز متصل به خارج از پا در پایه انگشت کوچک (متاتارس پنجم) است.( تاندون شماره ۱ در تصویر) تاندون دیگر زیر پا قرار دارد و به داخل قوس وسط پا متصل می شود. (تاندون شماره ۲ در تصویر)
تاندون های پرونئال هنگام تحمل وزن و فشار، تاندون مچ پا را از رگ به رگ شدن محافظت می کند. آنها همچنین باعث ثبات قوس پا در هنگام راه رفتن می شوند.
علل تاندونیت پرونئال
افرادی که به صورت حرفه ای ورزش می کنند و حرکات ورزشی آن ها شامل حرکت تکراری مچ پا است، بیشتر مستعد ابتلا به تاندونیت پرونئال هستند. عواملی که می توانند به تاندونیت پرونئال کمک کنند عبارتند از:
- استفاده بیش از حد از پا
- افزایش ناگهانی حجم تمرینات، به خصوص فعالیت های متکی بر تحمل وزن، مانند راه رفتن، دویدن و پریدن
- پیاده سازی تکنیک های نادرست آموزشی
- استفاده از کفش های نامناسب یا کفش هایی که از مچ پا خوب حمایت نمی کنند.
موارد دیگری نیز وجود دارد که می تواند خطر ابتلا به تاندونیت پرونئال را افزایش دهد:
- بالا بودن قوس پا
- عدم کارکرد عضلات اندام تحتانی و مفاصل با هم
- عدم تعادل عضلات در اندام تحتانی
علاوه بر عللی که در بالا ذکر کردیم، اگر دچار آسیب های واره به مچ پا مانند پیچ خوردگی مچ شویم و آن را با برنامه های توانبخشی به درستی درمان نکنیم نیز بیشتر مستعد ابتلا به تاندونیت پرونئال می باشیم.
با گذشت زمان، تاندون های پرونئال آسیب دیده، ضخیم تر می شوند. زیرا بافت اسکار (بافت اضافه مانند گوشت اضافه که در بریدگی های ایجاد می شود) سعی دارد منطقه آسیب دیده را تعمیر کند. این باعث می شود که تاندون ها ضعیف تر شده و بیشتر مستعد ابتلا به پارگی باشند.
علائم تاندونیت پرونئال
التهاب تاندون پرونئال می تواند حاد باشد. این به این معنی است که درد ناشی از آن ناگهان به سراغتان می آید. گاهی نیز این عارضه مزمن است. این نیز به این معنی است که به مرور زمان علائم آن پیشرفت می کند.
در هر دو مورد، برخی از علائم رایج این التهاب عبارتند از:
- پا درد به خصوص در قسمت پشت مچ
- دردی که در طول فعالیت بدتر می شود و در طول استراحت کاهش می یابد
- درد هنگام خم شدن پا به داخل یا خارج
- تورم در پشت مچ پا
- بی ثباتی مچ پا هنگام بلند کردن بار
- حساسیت به لمس در منطقه آسیب دیده
تشخیص التهاب تاندون پرونئال
برای شروع تشخیص، دکتر در مورد سابقه پزشکی شخصی شما سوالاتی را خواهد کرد. این سوالات بیشتر در مورد استفاده بیش از حد، افزایش فعالیت و یا برخی از علل دیگر تاندونیت پرونئال می باشد.
مهم است که تعیین کنیم که درد در تاندون های پرونئال است و نه استخوان نازک نی. چرا که درد استخوان نازک نی می تواند مشکل دیگری را نشان دهد.
فیزیوتراپیست یا پزشک از تکنیک های مختلفی در طی معاینه فیزیکی برای جستجوی علائم استفاده می کند. این تکنیک ها عموما شامل حرکت دادن پا و مچ پا به موقعیت های مختلف و فشار دادن آن است.
همچنین ممکن است عکس اشعه ایکس، اولتراسوند (سونوگرافی) یا MRI برای جلوگیری از هرگونه شکستگی، شناسایی تورم غیرطبیعی یا بافت اسکار و همچنین کمک به تشخیص بیشتر و بهتر استفاده شود.
روش های درمان تاندونیت پرونئال
از آنجا که استفاده بیش از حد از تاندون ها اغلب باعث تاندونیت پرونئال می شود، بنابراین استراحت کردن برای کمک به بهبودی آن ها ضروری است.
بیمار باید از پیاده روی یا فعالیت های دیگری تا زمانی که آسیب درد دارد، اجتناب کند. منطقه آسیب دیده برای بازیابی و کاهش درد نیاز به زمان دارد.
درمان های غیر جراحی که در موارد تاندونیت پرونئال رایج هستند عبارتند از:
- عدم تحرک: متوقف کردن حرکت پا و مچ پا با استفاده از بوت و یا یک بافت پشتیبانی کننده.
- دارو: داروهای ضد التهابی، مانند ایبوپروفن، می تواند به کاهش درد و تورم کمک کند.
- فیزیوتراپی: استفاده از یخ، گرما درمانی و فیزیوتراپی می تواند درد و تورم را کاهش دهد. هنگامی که علائم بهبود یافت، پزشک تمریناتی را تجویز می کند که باعث تقویت عضلات و بهبود تعادل و تحرک مچ پا می شوند.
- بستن مچ پا: بعضی از افراد ممکن است در طول فعالیت هایی که در آن مچ پا حرکات تکراری دارد، نیاز داشته باشند که از یک باند در این منطقه استفاده کنند.
- تزریق کورتیزون: در موارد نادر، پزشکان ممکن است این دارو ضد التهابی قوی را توصیه کنند. با این وجود، اگر کورتیزون به تاندون های پرونئال تزریق شود احتمال شکستگی وجود دارد.
جراحی در درمان تاندونیت پرونئال نادر است و تنها به عنوان آخرین درمان و زمان هایی که روش های غیر جراحی به کاهش درد کمک نکنند، استفاده می شود.
اگر بافت اطراف تاندون تحریک شده باشد، جراح ممکن است یک روش به نام آزادی تاندون را برای برداشتن تحریک انجام دهد.
اگر به دلیل استفاده بیش از حد از تاندون های پرونئال پارگی رخ داده باشد، باید برای ترمیم و اصلاح تاندون، جراحی انجام شود.
جلوگیری از تاندونیت پرونئال
چندین نکته وجود دارد که افراد می توانند برای جلوگیری از تاندونیت پرونئال از آن ها استفاده کنند. این نکات عبارتند از:
- استفاده از کفش مناسب که به درستی از پا و مچ پا پشتیبانی می کند.
- کشش عضلات ران و پرونئال. در صورت بهبودی این کشش، بیمار باید منتظر بماند تا التهاب و درد از بین برود. سپس به فعالیت های عادی خود باز گردد.
- افزایش حجم کار به تدریج پس از بهبودی.
- حفظ سطح فعالیت در طول بهبودی. این امر برای ورزشکاران در فصول آماده سازی بسیار مهم است.
چشم انداز
افراد مبتلا به گرفتگی تاندون پرونئال معمولا بهبودی کامل خواهند داشت، اما برای این کار زمان لازم دارند. بنابراین ضروری نیست که خیلی زود بعد از آسیب دیدگی به فعالیت های قبلی بازگردیم.
جراحات حاد سریع تر از آسیب های مزمن بهبود می یابند. اما در هر دو حالت توانبخشی بسیار مهم است. تکمیل برنامه درمانی فردی که برای بیمار تجویز شده است، به منظور کاهش خطر آسیب دیدگی مجدد، ضروری است.
در مورد ورزشکاران، چشم انداز تاندونیت پرونئال بسیار خوب است. تقریبا در تمام موارد این التهاب، آنها قادر به بازگشت به ورزش خود، در همان سطح قبل از آسیب دیدگی هستند.
با این حال، این اتفاق تنها زمانی رخ می دهد، که بیمار از دستورالعمل های مربوط به توانبخشی که توسط پزشک و فیزیوتراپیست تجویز شده است، پیروی کند.
اما اگر التهاب بدون درمان رهای شود، می تواند منجر به پاره شدن تاندون شود. در این حالت احتمال رگ به رگ شدن و آسیب عصبی افزایش پیدا می کند. در نتیجه، بسیار مهم است که تاندونیت پرونئال در اسرع وقت تحت درمان قرار گرفته و در طی دوره بهبودی، نکات ذکر شده رعایت شود.