راکوتان برای درمان آکنه

راکوتان یکی از داروهای موثر درمان آکنه است. آکنه یک بیماری پوستی است که با تورم ناشی از پاسخ التهابی به باکتری به وجود می آید. راکوتان (رواکوتان) درمان آکنه شدید است که بسیار موثر است؛ اما می تواند منجر به ایجاد عوارض جانبی گوناگونی شود.

آکنه ناشی از افزایش سطح تستوسترون است که باعث تولید بیش از حد چربی توسط سلول های غده ای در پوست و ریختن لایه های بیرونی پوست می شود. که محیط مناسبی را برای تکرار ﭘﺮﻭﭘﻴﻮﻧﻲ ﺑﺎﻛﺘﺮﻳﻮﻡ آکنه که یک باکتری معمولی بی ضرر که روی پوست یافت می شود، ایجاد می کند. علایم آکنه مانند جوش سرسیاه، پوستول ها و تورم به دلیل ایجاد التهاب پوست توسط تکرار باکتری ها ایجاد می شود.

راکوتان چیست؟

راکوتان تحت عنوان آکوتان برای درمان آکنه شدید در سال ۱۹۸۲ به بازار معرفی شد. مقاله ای که توسط Aamir Haider و James Shaw نوشته شده و در مجله “The Journal of the American Medical Association” منتشر شده گزارش می دهد که راکوتان استاندارد طلایی است که سایر درمان های جدید آکنه برای تعیین تاثیر گذار بودن باید با آن مقایسه شوند. آزمایشی در سال ۱۹۹۸ که بر روی ۹۰۰ بیمار انجام شد، دریافت که شمار کلی ضایعه آکنه در بیماران تحت درمان با راکوتان به میزان ۵۳ درصد کاهش یافته است.

مکانیسم عمل راکوتان

این دارو یک درمان خوراکی است که مانع تکثیر سلول های غده ای در پوست که چربی تولید می کنند می شود و اندازه غده های موجود را کاهش می دهد. راکوتان از ویتامین A به دست می آید و به طور طبیعی نیز در بدن تولید می شود. تحقیقات اخیر نشان می دهد که این دارو موجب افزایش تولید پروتئین ضد میکروبی نوتروفیل ژلاتیناز می شود. یک مقاله منتشر شده در “The Journal of Clinical Investigation” در سال ۲۰۰۸ توسط Nelson و همکاران، توضیح می دهد که چگونه نوتروفیل ژلاتیناز تولید چربی را کاهش می دهد و اندازه غدد چربی را به وسیله مرگ خود به خودی سلول های غدد لنفاوی کاهش می دهد.

میزان موفقیت راکوتان

Haider and Shaw می گویند که درمان با راکوتان تنها زمانی پیشنهاد می شود که آکنه شدید باشد و سایر درمان ها موثر واقع نشده اند. راکوتان هنگامی که همراه با غذا مصرف شود به بهترین شکل جذب می شود و درمان بین ۴ تا ۶ ماه طول می کشد. یک مطالعه انجام گرفته در سال ۱۹۸۴ نشان داد که هنگامی که این دارو در دوزهای پایین تر از ۰٫۱ میلی گرم به ازای هر کیلو وزن بدن در هر روز تجویز شده بود میزان شکست بیشتر بود. هنگامی که دوز مصرفی ۱ میلی گرم به ازای هر کیلو وزن بدن در هر روز تجویز شد بیماران بسیار کمتری نیاز به تکرار درمان داشتند. مطالعه ای که در سال ۱۹۹۳ منتشر شد نشان داد که پس از پیگیری پیشرفت ۸۸ بیمار به مدت ۱۰ سال مشخص شد که هنگامی که دوز مصرفی ۰٫۵ یا ۱ میلی گرم به ازای هر کیلو وزن بدن در هر روز تجویز شد، ۲۳ درصد بیماران در طی سه سال پس از درمان نیاز به درمان دوم راکوتان داشتند. معلوم شد که فاکتور کلیدی تعیین موفقیت راکوتان سطح تجمعی آن بود که در بدن ساخته شده بود. بیماران با میزان بیش تر از ۱۲۰ میلی گرم بر کیلوگرم راکوتان تجمیعی دارای عود کمتری نسبت به بیماران با میزان کمتر راکوتان تجمیعی بودند.

عوارض جانبی احتمالی راکوتان

این دارو باعث می شود که سطوح سلولی مایع کمتری تولید کنند. در نتیجه، اثرات جانبی احتمالی درمان با آن شامل خشک شدن سطوحی مانند لب، پوست و چشم می باشد. بررسی که توسط James Leyden در سال ۱۹۹۷ منتشر شده در “The New England Journal of Medicine” ادعا می کند که اگر به خاطر عوارض جانبی از جمله سفتی مفاصل نبود راکوتان درآینده داروی انتخابی اکثر افراد مبتلا به آکنه می شد. بیماران هم چنین ممکن است دچار سردرد، خونریزی بینی و کمردرد شوند. سردرد ممکن است نشانه ای از افزایش فشار درون جمجمه ای باشد و میزان تری گلیسیرید بیمار نیز ممکن است افزایش یابد. درمان راکوتان برای رشد جنین بسیار مضر است و بنابراین باید در طول درمان و برای شش هفته پس از اتمام درمان، از یکی از روش های پیشگیری از بارداری استفاده شود. گزارشی که توسط Koren، Avner و Shear در سال ۲۰۰۴ در the Canadian Medical Association journal منتشر شد اعلام کرد که ۴۰ درصد از جنین های در معرض این دارو در اوایل بارداری با نارسایی های شدید متولد می شوند. پیشنهاد شده است که درمان با راکوتان می تواند سبب بیماری کرون و کولیت اولسراتیو شود.