کورلانور

سازمان غذا و داروی آمریکا کورلانور کمپانی امژن (ایوابرادین) را در ۱۵ آوریل ۲۰۱۵ تایید کرد. کورلانور اولین داروی نارسایی قلبی است که تقریبا در بیش از یک دهه گذشته تایید شده است. این دارو تحت برنامه ارزیابی اولویت سازمان غذا و داروی آمریکا که به بررسی و تایید داروهای مورد نیاز برای درمان بیماری های جدی یا شرایطی که ممکن است پیشرفت قابل توجهی نسبت به درمان موجود داشته باشد می پردازد، مورد بررسی قرار گرفت. کورلانور متعلق به یک کلاس جدید از داروها به نام کانال دریچه دار نوکلئوتید حلقوی(HCN) فعال شده با هیپرپلاریزاسیون می باشد. این کلاس دارویی جدید گزینه ای مناسب برای بیماران مبتلا به نارسایی قلبی فراهم می کند که هنوز هم حتی در صورت دریافت حداکثر دوز از درمان های استاندارد ضربان قلب در معرض خطر بستری هستند.

کورلانور برای درمان کاهش خطر بستری شدن ناشی از نارسایی قلبی در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی مزمن با کسر تخلیه بطنی کمتر از ۳۵٪، که دارای ریتم قلب طبیعی با ضربان قلب در حال استراحت بیشتر از ۷۰ ضربه در دقیقه می باشند و یا تحت درمان با حداکثر دوز بتابلوکرها هستند و یا نمی تواند بتابلوکرها را تحمل کنند، استفاده می شود.

نارسایی قلبی یک بیماری قلبی مزمن است که قلب قادر نیست به اندازه کافی خون را برای تامین خون و اکسیژن مورد نیاز بدن فراهم کند. در سال ۲۰۱۳، ۵٫۱ میلیون نفر مبتلا به نارسایی قلبی در ایالات متحده بودند. نارسایی قلبی در سال ۲۰۰۹ به ۹ مورد مرگ منجر شد. نیمی از افراد مبتلا به نارسایی قلبی طی ۵ سال دچار مرگ شدند. در سال ۲۰۱۰، به علت نارسایی قلبی، ۱ میلیون نفر در بیمارستان بستری شدند.

کورلانور توسط مسدود کردن کانال دریچه دار نوکلئوتید حلقوی (HCN) فعال شده با هیپرپلاریزاسیون عمل می کند. کانال های HCN، که همچنین تحت عنوان کانال های ضربان ساز شناخته می شوند، مسئول تولید و تنظیم میزان شلیک قلب و ضربان قلب هستند. با مسدود کردن کانال های HCN، کورلانور فعالیت خود به خودی ضربان ساز کانال HCN را کاهش می دهد و میزان ضربان قلب را بدون تاثیر بر انقباض قلبی کاهش می دهد. با کاهش ضربان قلب، قلب نباید به سختی کار کند که به کاهش نشانه های نارسایی قلبی و بستری شدن مکرر به دلیل تشدید نارسایی قلبی، کمک می کند.

در یک مطالعه بالینی که شامل ۶۵۰۵ بیمار بود، کورلانور خطر بستری شدن به دلیل تشدید نارسایی قلبی را کاهش داد. بستری شدن به دلیل تشدید نارسایی قلبی در ۶/۱۵٪ بیماران گروه کورلانور در مقایسه با ۲/۲۰٪ بیماران در گروه دارونما رخ داد. کورلانور خطر مرگ و میر قلبی را که در گروه کورلانور ۸/۹ درصد بود و در گروه دارونما ۸/۵ درصد بود، کاهش نداد. اکثر بیماران (۸۹٪) در این مطالعه تحت درمان با مسدود کننده های بتا بودند.

کورلانور توسط کمپانی امژن به فروش می رسد و به شکل قرص های ۵ و ۷٫۵ میلی گرمی عرضه می شود. دوز اولیه توصیه شده ۵ میلی گرم دو بار در روز است. پزشکان ممکن است پس از دو هفته درمان، دوز را با توجه به ضربان قلب تنظیم کنند و حداکثر دوز ۷٫۵ میلی گرم دو بار در روز می باشد. برای بیماران با سابقه نقص هدایت یا بیمارانی که ممکن است کاهش ضربان قلب را تحمل نکنند، دوز اولیه توصیه شده ۲٫۵ میلی گرم دو بار در روز با تنظیم دوز پس از دو هفته درمان است.

کورلانور در بیمارانی که دارای شرایط زیر هستند نباید مصرف شود

  • علایم نارسایی قلبی که اخیرا بدتر شده است
  • فشار خون کمتر از ۹۰/۵۰ mmHg
  • آریتمی خاص
  • ضربان قلب در حال استراحت کمتر از ۶۰ ضربه در دقیقه است
  • اختلال کبدی شدید
  • استفاده از دستگاه پیس میکر
  • داروهایی که ممکن است سطح کورلانور خون را تحت تاثیر قرار دهند
  • کورلانور نباید در بیمارانی که از دستگاه پیس میکری که میزان ضربان آن بیشتر از ۶۰ ضربه در دقیقه است، تجویز شود. زیرا بیماران با دستگاه ضربان ساز با این میزان دارو قادر به رسیدن به میزان ضربان قلب در هنگام مصرف کورلانور یعنی کمتر از ۶۰ ضربه در دقیقه نیستند.

کورلانور ممکن است عوارض جانبی مانند کاهش ضربان قلب، فشار خون بالا، فیبریلاسیون دهلیزی و اختلالات موقت بصری شامل فلاش نور را ایجاد کند.

عوارض جانبی جدی کورلانور شامل ناهنجاری جنین در صورت استفاده در دوران بارداری، فیبریلاسیون دهلیزی و کاهش ضربان قلب (برادی کاردی) است. زنان باردار باید از خطر بالقوه برای جنین مطلع شوند. زنان در سن باروری باید از قرص های ضد بارداری موثر استفاده کنند و اگر باردار بشوند، باید بلافاصله با پزشک مراقبت اولیه خود تماس بگیرند. از آنجا که کورلانور سرعت ضربان قلب را کاهش می دهد، مصرف همزمان آن با داروهایی که ضربان قلب را کاهش می دهند، باید با نظارت دقیق همراه باشد و یا باید از مصرف آن اجتناب کرد. بتابلوکرها، دیگوکسین و آمیودارون نمونه هایی از داروهایی هستند که سرعت قلب را کاهش می دهند.

کورلانور یک داروی مهم برای درمان نارسایی قلبی است. این دارو پتانسیل تغییر مدیریت نارسایی قلبی را دارد. امید است مطالعات آینده نشان دهد که این دارو هم چنین می تواند خطر مرگ ناشی از نارسایی قلبی را کاهش دهد یا برای سایر بیماری های قلبی مرتبط استفاده شود.