وجود زخم بر روی بافت ریه موجب ضخیم شدن و کاهش خاصیت کشسانی ریه ها می شوند. مانند زخم پوست، زخم ریه نیز دائمی است. زخم های کوچک ممکن است نشانه های قابل توجهی را ایجاد نکنند، اما وجود اسکار بیش از حد در ریه باعث می شود که ریه ها نتوانند به درستی اکسیژن را به جریان خون انتقال دهند. این به این معنی است که مغز و سایر اعضای بدن ممکن است اکسیژن مورد نیاز خود را دریافت نکنند. در این مقاله مجله پیام سلامت، ما به علل ایجاد زخم در ریه ها اشاره خواهیم کرد.
علل ایجاد زخم در ریه ها
چندین بیماری وجود دارد که می توانند باعث بروز زخم در ریه ها شوند.
بیماری التهابی ریه (ILD) با التهاب کیسه های هوا یا بافت اطراف کیسه های هوا (interstitium) در ریه ها مشخص می شود. التهاب گاهی اوقات منجر به ایجاد بافت زخم مانند در ریه ها می شود و فیبروز را به وجود می آورد. ILD اغلب ایدیوپاتیک است. این به این معنی است که علت دقیق آن ناشناخته است. فیبروز ریوی ایدیوپاتیک (IPF) رایج ترین شکل این بیماری التهابی است. این بیماری معمولا بر روی افراد ۷۰ الی ۷۵ ساله تاثیر می گذارد و در افراد زیر سن ۵۰ شیوع بسیار کمی دارد.
ار هر ۲۰ نفر مبتلا به IPF، یک نفر در خانواده خود سابقه ابتلا به این بیماری را دارد. عوامل خطر برای ایجاد IPF عبارتند از:
- عفونت ویروسی
- ریفلاکس اسید از معده به ریه ها
- سیگار کشیدن
- جنسیت. این بیماری در مردان شایع تر است
سابقه عفونت نیز می تواند در ریه ها زخم ایجاد کند. این عفونت ها عبارتند از:
- پنومونی (باکتری، قارچی یا ویروسی)
- بیماری سل
سایر بیماری هایی که از علل ایجاد زخم در ریه ها محسوب می شوند عبارتند از:
- سارکوئیدوز
- فیبروز کیستیک
گاهی اسکار ریه ها ممکن است ناشی از عوارض جانبی انواع خاصی از درمان های سرطان باشد. به عنوان مثال داروهای شیمی درمانی ممکن است به ریه ها آسیب برسانند، در حالی که تشعشعات ناشی از پرتو درمانی بیشتر باعث ایجاد آسیب در حفره قفسه سینه می شود.
انواع سرطان هایی که ممکن است به اشعه درمانی بر روی قفسه سینه نیاز داشته باشند عبارتند از:
- سرطان پستان
- سرطان ریه
- لنفوم هوچکین
این زخم می تواند ۲ تا ۳ ماه پس از درمان بیماری با پرتو درمانی، خود را نشان دهد.
زخم ریه گاهی می تواند اثر جانبی یک دارو باشد. داروهایی که می توانند باعث ایجاد فیبروز در ریه ها شوند عبارتند از:
- عوامل سیتوتوکسیک (بلومویسین، متوترکسات)
- داروهای ضد آرتریت (آمیودارون)
- آنتی بیوتیک ها (نیتروفورانتوئین، سولفونامید ها)