آرتریت روماتوئید (RA) رایج ترین شکل آرتریت خود ایمنی است. این بیماری بیش از ۱٫۳ میلیون آمریکایی را تحت تاثیر قرار داده است. حدود ۷۵٪ از بیماران مبتلا به RA را زنان تشکیل می دهند. در واقع، ۱ الی ۳ درصد از زنان ممکن است در طول زندگی خود مبتلا به آرتریت روماتوئید شوند. این بیماری اغلب در بین سنین ۳۰ تا ۵۰ سالگی شروع می شود. با این حال وقوع آن در هر سنی ممکن است تجربه شود.
در ادامه این مطلب مجله پیام سلامت در مورد علل، نشانه ها، تشخیص و درمان آرتریت روماتوئید (RA) صحبت می کنیم.
علائم آرتریت روماتوئید
RA یکی از بیماری های مزمنی است که موجب درد مفاصل، سفتی، تورم و کاهش دامنه حرکت مفاصل می شود. مفاصل کوچک در دست ها و پاها اغلب تحت تاثیر این بیماری قرار می گیرند. گاهی اوقات RA می تواند بر اندام هایی مانند چشم، پوست و ریه نیز تأثیر بگذارد.
سفتی مفصلی در RA اغلب صبح ها بدتر است. ممکن است یک تا دو ساعت (یا حتی کل روز) طول بکشد تا سفتی ایجاد شده از بین برود. این سفتی به طور کلی با حرکت دادن مفصل بهبود می یابد. سفت شدن مفاصل در صبح برای مدت زمان طولانی می تواند نشانه ای از ابتلا به آرتریت روماتوئید باشد. زیرا در سایر بیماری های مرتبط با استخوان و مفاصل این نشانه معمول نیست. به عنوان مثال، استئوآرتریت اغلب سفتی طولانی مدت در صبح ایجاد نمی کند.
علائم و نشانه های دیگری که در RA رخ می دهد عبارتند از:
- کاهش انرژی
- تب پایین
- کاهش اشتها
- خشکی چشم و دهان که مربوط به شرایطی به نام سندرم شوگرن است
- توده های ثابت، به نام گره های روماتوئید که در زیر پوست در مکان هایی مانند آرنج و دست ها رشد می کنند
چه چیزی باعث آرتریت روماتوئید می شود؟
RA یک بیماری خودایمنی است. سیستم ایمنی بدن به طور معمول با ایجاد التهاب به مهاجمان خارجی مانند باکتری ها و ویروس ها حمله می کند. در یک بیماری خودایمنی، سیستم ایمنی به اشتباه التهاب را به سراغ بافت های سالم خود می فرستد. در این بیماری سیستم ایمنی التهاب زیادی را در مفاصل ایجاد می کند و باعث درد و تورم مفصلی می شود.
اگر التهاب برای مدت طولانی در بدن بماند، می تواند باعث آسیب به مفصل شود. این آسیب به طور معمول زمانی رخ می دهد که دیگر نمی توان آن را معکوس کرد. علت RA مشخص نیست. شواهدی وجود دارد که نشان می دهد بیماری های خودایمنی ارثی هستند. به عنوان مثال، وجود برخی از ژن ها که شما با آن ها متولد شده اید، احتمال دریافت RA را در بدن بیشتر می کند.
آرتریت روماتویید چگونه تشخیص داده می شود؟
RA با بررسی نتایج آزمایش خون، معاینه مفاصل و اندام ها، و بررسی تصاویر اشعه ایکس یا اولتراسوند، تشخیص داده می شود. هیچ تستی برای تشخیص RA وجود ندارد.
آزمایش خون برای بررسی آنتی بادی در خون انجام می شود که در RA دیده می شود. آنتی بادی ها، پروتئین های کوچک در جریان خون هستند که به مبارزه با مواد خارجی مانند آنتی ژن کمک می کنند. گاهی اوقات این آنتی بادی ها در افرادی که RA ندارند نیز وجود دارد. به این حالت نتیجه مثبت کاذب گفته می شود . آزمایش خون همچنین برای بررسی بالا رفتن سطح التهاب نیز انجام می شود. علائم RA می تواند بسیار خفیف باشد و تشخیص را مشکل تر کند. برخی از عفونت های ویروسی نیز می توانند علائمی را که مشابه علائم RA هستند ایجاد کنند. روماتولوژیست، پزشکی است که مهارت و دانش تشخیص صحیح RA و توصیه یک برنامه درمانی را دارد.
معیارهای غیر طبیعی که معمولا در نتیجه آزمایش خون افراد مبتلا به RA دیده می شود عبارتند از:
- کم خونی (تعداد کم گلبول قرمز در خون)
- عامل روماتوئید (یک آنتی بادی یا پروتئین در خون است که در حدود ۸۰٪ از بیماران مبتلا به RA دیده می شود. اما تنها در حدود ۳۰٪ از افراد مبتلا، در ابتدای بیماری این پروتئین را در خون دارند)
- آنتی بادی های ضد پپتید های حلقوی سیترولینه (در ۶۰ تا ۷۰ درصد از بیماران مبتلا به RA مشاهده می شود)
- سرعت بالای رسوب گلبول های قرمز (آزمایش خونی است که در اکثر بیماران با RA میزان التهاب در مفاصل را تایید می کند)
اشعه ایکس می تواند در شناسایی RA کمک کننده باشد. اما جواب این تست ممکن است در شروع بیماری طبیعی باشد. اما معمولا این آزمایش حتی در مراحل اولیه بیماری نیز تجویز می شود. زیرا اشعه ایکس گرفته شده در این مرحله بعدا مفید است و نشان می دهد که آیا بیماری پیشرفت کرده است یا خیر.
MRI و اسکن اولتراسوند می تواند برای تایید شدت RA انجام شود.
RA آرتریت مزمن است. یعنی به طور کلی علائم آن باید بیش از سه ماه طول بکشد تا این بیماری تشخیص داده شود.
آرتریت روماتوئید چگونه درمان می شود؟
روش های درمان RA در ۳۰ سال گذشته تا حد زیادی بهبود یافته است. درمان های فعلی می تواند بر روی اکثر بیماران تاثیر گذاشته و به آنها اجازه دهد تا بتوانند بیماری خود را کنترل کنند. با تجویز داروهای مناسب، بسیاری از بیماران می توانند علائم فعال بیماری را کنترل کنند. هنگامی که علائم به طور کامل کنترل می شود، بیماری در شرایط بهبودی قرار می گیرد.
هیچ درمان اختصاصی برای RA وجود ندارد. هدف درمان این است که درد و تورم مفصلی بهبود بخشیده و توانایی بیمار برای انجام فعالیت های روزمره بیشتر شود. مصرف دارو در اسرع وقت کمک می کند تا مفاصل بیمار از آسیب دائمی در امان باشد. هیچ درمان واحدی برای همه بیماران انجام نمی شود. بسیاری از افراد مبتلا به RA باید حداقل یک بار در طول عمر خود درمان خود را تغییر دهند.
بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید باید درمان خود را با داروهای ضد روماتیسمی که به عنوان DMARD ها شناخته می شوند شروع کنند. این داروها نه تنها نشانه ها را تسکین می دهند بلکه پیشرفت آسیب مفصلی را نیز آهسته می کند. اغلب پزشکان DMARD ها را همراه با داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) یا دوز کم کورتیکواستروئیدها تجویز می کنند تا تورم و درد کاهش پیدا کند. DMARD ها باعث بهبود درد، تورم و کیفیت زندگی تقریبا تمام بیماران مبتلا به RA می شوند. DMARD های رایج عبارتند از:
- متوترکسات
- لوفلونومید
- هیدروکسی کلروکین
- سولفاسالازین
اورانوفین نیز یکی از داروهای ضد روماتیسمی است که در گذشته به صورت تزریقی و خوراکی برای درمان استفاده می شد. مینوسیکلین، آزاتیوپرین و سیکلوسپورین نیز جزء دسته داروهای ضد روماتیسمی هستند. اما این داروها به ندرت برای RA تجویز می شوند. زیرا داروهای دیگر موجود بهتر عمل می کنند و عوارض جانبی کمتری نیز دارند.
بیماران مبتلا به بیماری های جدی تر ممکن است به داروهایی به نام اصلاح کننده های واکنش زیستی یا “عوامل بیولوژیکی” نیاز داشته باشند. آنها می توانند سیگنال های شیمیایی سیستم ایمنی که منجر به التهاب و آسیب مفصلی یا بافتی می شوند را متوقف کنند. داروهای مورد تایید FDA از این نوع از داروها عبارتند از:
- آباتاسپت
- آدالیمومب
- آناکینرا
- ستولیزوماب
- اتانرسپت
- گولیموماب
- اینفلکسی مب
- ریتوکسیماب
- توسیلیزومب
اغلب بیماران این داروها را با متوترکسات مصرف می کنند، زیرا ترکیبی از آن ها مفیدتر است.
مهار کننده های ژنوس کیناز نوع دیگری از DMARD ها هستند. افرادی که تنها با متوترکسات درمان نمی شوند ممکن است به یک مهار کننده JAK مانند tofacitinib نیاز داشته باشند.
زندگی با آرتریت روماتوئید
[quote font_size=”18″ color=”#37a02b”]
پیشنهاد می کنیم برای اطلاعات بیشتر، این مطالب را نیز بخوانید:
تاثیر مواد غذایی تاجریزی بر روی آرتریت روماتوئید
علائم و نشانه های آرتریت روماتوئید (RA)
[/quote]
برای بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید مهم است که از لحاظ جسمی بیشتر فعالیت داشته باشند. اما گاهی اوقات فعالیت بیماری را گسترش می دهد. به طور کلی، استراحت زمانی مفید است که یا مفصل ملتهب شده یا احساس خستگی می کنید. در این زمان، بهتر است تمرینات کششی انجام دهید. این کار انعطاف پذیری بدنتان را حفظ خواهد کرد.
هنگامی که احساس می کنید بهتر شده اید، برای تقویت قدرت عضلانی به انجام تمرینات هوازی کم اثر مانند راه رفتن بپردازید. این کار باعث بهبود سلامت کلی شما و کاهش فشار روی مفاصل خواهد شد. یک درمانگر فیزیکی یا درمانگر شغلی می تواند به شما کمک کند که نوع فعالیت مناسب با خودتان را انتخاب کرده و سطح مورد نیاز را توصیه کند.
زندگی کردن با یک بیماری مزمن یک رویداد در حال تغییر است. این ویژگی می تواند موجب نگرانی بیمار و گاهی اوقات احساس انزوا یا افسردگی او شود. با توجه به درمان های بسیار بهبود یافته، این احساسات در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید تا حدودی زیادی نسبت به گذشته کاهش یافته است. زیرا این درمان ها اکثرا کمک می کنند که انرژی بدن بیمار بهبود یافته و درد و سفتی کاهش بیابد. در مورد این احساسات منفی، اما طبیعی با پزشک خود بحث کنید. او می توانند اطلاعات و منابع مفیدی را در اختیارتان قرار دهد.