اختلالات شخصیتی گروهی از بیماری های روانی هستند که توسط الگوهای انعطاف ناپذیر و ناسالم تفکر، احساس، و رفتار مشخص می شوند. این تجربیات و رفتارهای داخلی اغلب با انتظارات فرهنگی که فرد در آن زندگی می کند متفاوت است.
افراد مبتلا به اختلالات شخصیتی معمولا سخت با دیگران همراه می شوند و با مشکلات روزمره به گونه ای رفتار می کنند که از یک گروه فرهنگی انتظار می رود. آنها معمولا بر این باورند که روش تفکر و رفتار آنها کاملا طبیعی است. با این حال، دیدگاه آنها در مورد دنیا کاملا متفاوت از دیگران است. در نتیجه، برای آن ها شرکت در فعالیت های اجتماعی، آموزشی و خانوادگی دشوار است.
این افراد دیگران را در مورد چالش های زندگی خود مقصر می دانند. این رفتارها و نگرش ها اغلب مشکلات و محدودیت هایی را در روابط، برخوردهای اجتماعی و وظایف کاری این افراد ایجاد می کنند. افراد مبتلا به اختلالات شخصیتی معمولا احساس انزوا نیز می کنند و ممکن است به افسردگی و اضطراب مبتلا شوند.
علت اختلالات شخصیت ناشناخته است. با این حال، اعتقاد متخصصان بر این است که این اختلالات ممکن است بر اثر تاثیرات ژنتیکی و محیطی و همچنین قرار گرفتن در معرض آسیب در دوران کودکی ایجاد شود.
اختلالات شخصیتی در سال های نوجوانی یا اوایل بزرگسالی ظاهر می شوند. علائم آن ها نیز با توجه به نوع خاص اختلال شخصیت، متفاوت است. درمان این اختلالات معمولا شامل مشاوره درمانی و دارو است.
با ما تا انتهای این مطلب مجله پیام سلامت همراه شوید تا با انواع، روش های تشخیص و روش های درمان اختلالات شخصیتی آشنا شوید.
انواع اختلالات شخصیتی
انواع مختلفی از اختلالات شخصیتی وجود دارد. این اختلالات بر اساس ویژگی ها و علائم مشابه گروه بندی می شوند. برخی افراد ممکن است علائم و نشانه های اختلالات شخصیتی چند دسته مختلف را داشته باشند.
خوشه A: مشکوک
اختلال شخصیتی پارانوئید: افراد مبتلا به اختلال شخصیت پارانوئید نسبت به دیگران بی اعتماد هستند و به انگیزه های آنها مشکوکند. آنها همیشه تمایل دارند که با دیگران مخالفت کنند.
اختلال شخصیتی اسکیزوئیدی: افراد مبتلا به این نوع اختلال، اندکی علاقه مند به ایجاد روابط شخصی یا درگیر شدن در تعاملات اجتماعی هستند. آنها معمولا روابط اجتماعی عادی را انتخاب نمی کنند، بنابراین به لحاظ احساسی سرد به نظر می رسند.
اختلال شخصیتی اسکیزوتایپ: افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوتایپ، اعتقاد دارند که با افکار خود می توانند بر دیگران یا حوادث تاثیر گذار باشند. آنها اغلب رفتارهای غلط را برای خود تعریف می کنند. این باعث می شود، پاسخ های عاطفی نامناسبی را دریافت کنند. این افراد ممکن است از داشتن روابط صمیمی اجتناب کنند.
خوشه B: احساسی و تکانشی
اختلال شخصیتی ضد اجتماعی: افرادی که دارای اختلال شخصیتی ضد اجتماعی هستند تمایل دارند که بر خلاف رفتار دیگران رفتار کنند. آنها ممکن است دروغ گو، دزد یا مصرف کننده الکل یا مواد مخدر نیز باشند.
اختلال شخصیتی مرزی: افراد مبتلا به این نوع اختلال اغلب احساس خالی بودن داشته و فکر می کنند از حمایت خانواده یا جامعه برخوردار نیستند. آنها ممکن است در برخورد با وقایع استرس زا مشکل داشته باشند. آنها ممکن است پارانویا را نیز تجربه کنند. این افراد معمولا در رفتارهای پرخطر مانند رفتارهای جنسی ناامن، مست کردن و قمار شرکت می کنند.
اختلال شخصیت هیستریونی: در اختلال شخصیت هیستریونی، افراد اغلب سعی می کنند خود را بیش از حد دراماتیک و تحریک آمیز از نظر جنسی، نشان دهند. آنها به راحتی توسط افراد دیگر تحت تاثیر قرار می گیرند و به انتقاد شدن یا عدم پذیرش توسط دیگران بسیار حساس هستند.
اختلال شخصیت خودشیفتگی: افراد مبتلا به اختلال شخصیتی خودشیفتگی این باور را دارند که از بقیه مهم تر هستند. آنها تمایل دارند دستاوردهای خود را بیش از حد اغراق آمیز نشان دهند و ممکن است در مورد جذابیت یا موفقیت خود لاف بزنند. آنها نیاز به تحسین عمیق دیگران دارند، اما با دیگران همدلی نمی کنند.
خوشه C: اضطراب
اختلال شخصیتی اجتناب کننده: افراد مبتلا به این نوع اختلال اغلب احساس ناتوانی یا عدم جذابیت را تجربه می کنند. آنها معمولا به انتقاد دیگران می اندیشند و از شرکت در فعالیت های جدید یا دوست شدن با افراد جدید اجتناب می کنند.
اختلال شخصیتی وابسته: در اختلال شخصیت وابسته، افراد برای برآورده کردن نیازهای احساسی و فیزیکی خود به شدت به دیگران وابسته هستند. آنها معمولا از تنها بودن اجتناب می کنند. این افراد هنگام تصمیم گیری به طور منظم نیاز به اطمینان بخشی دیگران دارند. این افراد معمولا سوء استفاده فیزیکی و کلامی را تحمل می کنند.
اختلال شخصیتی وسواسی-اجباری: افراد مبتلا به اختلال شخصیت وسواسی-اجباری نیازمند نظم هستند. آنها به شدت به قوانین و مقررات پایندند. هنگامی که به کمال دست پیدا نمی کنند، احساس ناراحتی می کنند. آنها حتی ممکن است برای تمرکز کردن روی پروژه های خود روابط شخصی خود را نادیده گرفته و کاملا حذف کنند.
اختلالات شخصیتی چگونه تشخیص داده می شود؟
هر اختلال شخصیتی دارای معیارهایی است که باید برای تشخیص از آن ها استفاده کرد. پزشک بر اساس این معیارها، پرسش هایی را برای تعیین نوع اختلال شخصیتی، مطرح می کند. به منظور تشخیص باید رفتارها و احساسات بیمار در بسیاری از موقعیت ها بررسی شود. افراد مبتلا به اختلالات شخصیتی باید حداقل در دو نمونه از زمینه های زیر دچار آشفتگی و اختلال شوند:
- روشی که دیگران را درک و تفسیر می کند
- نحوه رفتار با افراد دیگر
- مناسب بودن پاسخ های احساسی
- چگونگی کنترل انگیزه های خود
در بعضی موارد، روانپزشک ممکن است آزمایش خون تجویز کند تا تعیین شود که آیا بیماری زمینه ای باعث ایجاد علائم شده است یا خیر؟ آزمایش غربالگری برای تعیین مصرف الکل و مواد مخدر نیز ممکن است تجویز شود.
چگونه یک اختلال شخصیتی درمان می شود؟
درمان ممکن است بسته به نوع و شدت اختلال شخصیتی متفاوت باشد. معمولا روش های درمان اختلالات شخصیتی شامل روان درمانی و دارو می باشند.
روان درمانی
روان درمانی یا مشاوره درمانی ممکن است برای مدیریت اختلالات شخصیتی مفید باشد. در طول روان درمانی، بیمار و درمانگر در مورد وضعیت و همچنین احساسات و افکار بیمار صحبت می کنند. این کار می تواند در درک روش مدیریت علائم و رفتارهایی که در زندگی روزمره تداخل ایجاد می کنند، به بیمار کمک کند.
انواع مختلفی از روان درمانی وجود دارد. رفتار درمانی دیالکتیکی می تواند شامل جلسات گروهی و فردی باشد. در این جلسات افراد یاد می گیرند چگونه استرس را تحمل کنند و روابط خود را بهبود ببخشند. درمان شناختی رفتاری با هدف آموزش بیمار برای نحوه تغییر الگوهای تفکر منفی طراحی شده است. با ایجاد این تغییرات بیمار می تواند با چالش های روزمره مبارزه کند.
دارو
هیچ دارویی برای درمان اختلالات شخصیتی مورد تایید نیست. با این حال، انواع خاصی از داروهای تجویزی ممکن است در کاهش علائم اختلالات شخصیتی مختلف مفید باشند. این داروها عبارتند از:
- داروهای ضد افسردگی، که می توانند به بهبود خلق و خوی افسرده، خشم، یا تکانشگری کمک کنند.
- تثبیت کننده های خلق و خوی، که مانع نوسانات خلقی و کاهش تحریک پذیری می شوند.
- داروهای آنتی سایکوتیک که به عنوان داروهای نورولپتیک نیز شناخته می شوند ممکن است برای افرادی مفید باشد که درک واقعیت برایشان دشوار است.
- داروهای ضد اضطراب که به کاهش اضطراب، تحریک پذیری و بی خوابی در درمان این اختلالات نقش دارند.
چه آینده ای در انتظار افراد مبتلا به اختلالات شخصیتی است؟
مهمترین جنبه درمانی اختلال شخصیتی در وهله اول این است که وجود این اختلال را به رسمیت بشناسیم. افراد مبتلا به این نوع اختلالات بر این باورند که ویژگی های شخصیتی آنها عادی است. به همین دلیل معمولا زمانی که دیگران به این نتیجه می رسند که آن ها دارای اختلال شخصیت هستند، بسیار ناراحت و عصبی می شوند.
معمولا کسانی که می پذیرند که به این اختلالات مبتلا هستند و درمان را آغاز می کنند، علائمشان بهبود پیدا می کند. شرکت دوستان یا اعضای خانواده این افراد نیز در جلسات درمانی مفید خواهد بود. برای افرادی که دارای اختلال شخصیتی هستند، اجتناب از نوشیدن الکل و استفاده از مواد مخدر مهم است. این مواد می تواند تاثیر منفی بر احساسات داشته و در درمان تداخل ایجاد کنند.
چگونه می توان به افراد مبتلا به اختلالات شخصیتی کمک کرد؟
اگر به وجود اختلالات شخصیتی در خودتان و اطرافیانتان مشکوک هستید، باید در اسرع وقت به فکر درمان باشید و دیگران را تشویق به این کار کنید. اگر این اختلالات در اطرافیانتان ایجاد شده است با آن ها در مورد این موضوع صحبت کنید حتی اگر آن ها عصبانی شده یا حالت دفاعی به خود بگیرند. تمرکز بر بیان احساسات و بیان نگرانی هایتان در مورد رفتار آن ها می تواند آن ها را به درمان تشویق کند.