حساسیت به نیکل یک علت شایع درماتیت تماسی آلرژیک است. درماتیت تماسی به عارضه گفته می شود که پوست پس از تماس یک ماده معمولی بی ضرر دچار خارش می شود. آلرژی به نیکل اغلب با حساسیت به گوشواره و سایر جواهرات مرتبط است. اما نیکل را می توان در بسیاری از اقلام مصرفی روزمره مانند سکه ها، زیپ ها، تلفن های همراه و قاب های عینک یافت.
اگر حساسیت به نیکل، مزمن باشد ممکن است هر بار که از وسیله حاوی این فلز استفاده می کنید، واکنش مشابه دریافت کنید. درمان می تواند علائم آلرژی به نیکل را کاهش دهد. با این حال، هنگامی که حساسیت نیکل ایجاد می شود، همیشه به این فلز حساس خواهید شد و نیاز است که از تماس با آن اجتناب کنید.
در ادامه این مطلب مجله پیام سلامت ما را همراهی کنید تا از علائم، علل، عوامل خطر، روش های تشخیص و درمان حساسیت به نیکل اطلاع کسب کنید.
علائم حساسیت به نیکل
واکنش آلرژیک (درماتیت تماس) معمولا در عرض چند ساعت تا چند روز پس از قرار گرفتن در معرض نیکل شروع می شود. واکنش ممکن است دو تا چهار هفته نیز طول بکشد. حساسیت به نیکل تنها زمانی اتفاق می افتد که پوست شما با نیکل ارتباط برقرار می کند. اما گاهی ممکن است بعد از تماس یک بخش بدن، در مکان های دیگری علائم آن ظاهر شود.
علائم حساسیت به نیکل عبارتند از:
- بثورات پوستی
- خارشی که ممکن است شدید باشد
- قرمزی یا تغییر رنگ پوست
- ایجاد تکه های خشک روی پوست که ممکن است شبیه سوختگی باشد.
- تاول و ترشح مایع از آن در موارد شدید
چه زمانی باید برای این حساسیت به پزشک مراجعه کرد؟
اگر بثورات پوستی دارید و نمی دانید چگونه آن را درمان کنید، با پزشک صحبت کنید. اگر قبلا آلرژی به نیکل داشتید و مطمئنا هستید که در معرض نیکل قرار داشته اید، از درمان های بدون نیاز به نسخه و داروهای خانگی استفاده کنید که قبلا توصیه شده اند.
با این حال، اگر این درمان ها کمک نکنند، باید به متخصص آلرژی یا متخصص پوست مراجعه کنید. در مورد آلودگی و عفونت تاول ها نیز حتما باید با دکتر صحبت کنید. نشانه ها و علائمی که ممکن است عفونت را نشان دهند عبارتند از:
- افزایش قرمزی
- احساس گرما
- ایجاد چرک در منطقه آسیب دیده
- درد
علت حساسیت به نیکل
علت دقیق آلرژی به نیکل ناشناخته است. اما همانند سایر آلرژی ها، وقتی که سیستم ایمنی بدن شمابه نیکل به جای یک ماده بی ضرر به عنوان یک ماده مضر نگاه می کند، حساسیت به نیکل ایجاد می شود. به طور معمول، سیستم ایمنی بدن شما فقط برای محافظت از بدن در برابر باکتری ها، ویروس ها و یا مواد سمی طراحی شده و برای این منظور واکنش نشان می دهد.
هنگامی که بدن یک واکنش به عامل خاص (آلرژن) که در این جا منظور نیکل است می دهد، سیستم ایمنی بدن برای همیشه به آن حساس خواهد شد. این بدان معنی است که هر زمان که با نیکل تماس داشته باشید، سیستم ایمنی بدن تان پاسخ حساسیتی خواهد داد.
پاسخ حساسیتی سیستم ایمنی بدن به نیکل ممکن است پس از قرار گرفتن برای اولین بار در معرض این فلز ایجاد شده و گاهی نیز استفاده مکرر و طولانی مدت از آن باعث بروز علائم می شود. حساسیت به نیکل ممکن است، تا حدی ارثی نیز باشد.
منابع حاوی نیکل
موارد رایج که ممکن است شما را به نیکل مرتبط کنند عبارتند از:
- جواهراتی که برای پرسینگ بدن استفاده می شوند.
- جواهرات دیگر، از جمله حلقه، دستبند و گردنبند
- بند ساعت
- ابزارهای مورد استفاده در لباس ها مانند زیپ، گیره و گل سینه
- سگک کمربند
- قاب عینک
- سکه
- ابزارهای فلزی
- تلفن های همراه
- کلید
- برچسب های نظامی
- گچ تخته سیاه
- دستگاه های پزشکی
- لپ تاپ یا رایانه
- سیگار الکترونیکی
عوامل خطر ابتلا به حساسیت به نیکل
برخی عوامل ممکن است خطر ابتلا به آلرژی به نیکل را افزایش دهند. این عوامل عبارتند از:
سوراخ کردن گوش یا پرسینگ بدن: از آنجا که نیکل در طلا و جواهر رایج است، آلرژی به نیکل اغلب بعد از استفاده از گوشواره و دیگر جواهرات حاوی نیکل ایجاد می شود.
کار با فلز: اگر در شغلی مشغول هستید، که دائما شما را در معرض نیکل قرار می دهد، خطر ابتلا به آلرژی افزایش پیدا می کند. اما حساسیت به این فلز در افرادی که کارشان با نیکل نیست بیشتر است. علاوه بر این، افرادی که به طور منظم با نیکل کار مرطوب می کنند، مانند زمانی که عرق کرده و یا دستان خیس خود را به نیکل می زنند، با احتمال بیشتر به حساسیت به نیکل مبتلا می شوند.
این افراد ممکن است شامل افرادی باشند که در صنایع غذایی خاص و پاک کننده های خانگی کار می کنند. شغل هایی که شانس ابتلا به آلرژی به نیکل را افزایش می دهند عبارتند از:
- متالورژی
- خیاطی
- آرایشگری
جنسیت: زنان نسبت به مردان بیشتر احتمال دارد حساسیت به نیکل داشته باشند. این عارضه ممکن است به این دلیل باشد که زنان بیشتر از جواهرات استفاده می کنند. یک مطالعه اخیرا نشان داده که زنان دارای اضافه وزن، شانس بیشتری برای ابتلا به حساسیت به نیکل دارند.
داشتن سابقه خانوادگی آلرژی به نیکل: شما ممکن است تمایل به ایجاد آلرژی به نیکل را به ارث برده باشید. این موضوع در حالی صادق است که یکی از اعضای خانواده شما نیز به این حساسیت مبتلا باشد.
حساسیت به فلزات دیگر: افرادی که حساسیت به فلزات دیگر دارند نیز ممکن است به نیکل آلرژی داشته باشند.
تشخیص حساسیت به نیکل
پزشک معمولا بر اساس ظاهر پوست و قرار گرفتن در معرض موادی که ممکن است شامل نیکل باشند، حساسیت به نیکل را تشخیص می دهد.
اگر علت بثورات شما آشکار نباشد، ممکن است از آزمایش حساسیت به تماس استفاده شود. گاهی نیز بیمار به متخصص آلرژی یا متخصص پوست ارجاع می شود.
تست حساسیت
در طول تست حساسیت، مقدار بسیار کمی از آلرژن های بالقوه (از جمله نیکل) به پوست مالیده شده و پوشیده می شود. پلاک ها دو روز روی پوست می مانند. اگر حساسیت به نیکل داشته باشید، پوستی که در معرض نیکل قرار می گیرد، هنگامی که پوشش روی آن برداشته می شود، ملتهب است. به علت غلظت کم آلرژن ها استفاده شده، تست آلرژی حتی برای افرادی که دارای آلرژی های شدید هستند نیز بی خطر است.
درمان حساسیت به نیکل
هیچ درمانی برای آلرژی به نیکل وجود ندارد. هنگامی که شما حساسیت به نیکل دارید، هر زمان که با فلز برخورد می کنید، بثورات پوستی (درماتیت تماس) را شاهد خواهید بود.
داروها
پزشک ممکن است یکی از داروهای زیر را برای کاهش سوزش و بهبود وضعیت بثورات ناشی از یک واکنش آلرژیک به نیکل تجویز کند:
- کرم کورتیکواستروئید: کلابتازول و بتامتازون دیپروپیونات از جمله این داروها هستند. استفاده طولانی مدت از این کرم ها می تواند باعث نازک شدن پوست شود.
- کرم غیر استروئیدی: پیمکرولیموس و تاکرولیموس از جمله این داروها هستند. شایعترین عارضه جانبی موقت آن ها سوزش است.
- کورتیکواستروئیدهای خوراکی: اگر واکنش شدید باشد و منطقه زیادی را با بثورات پوشش دهد از داروهایی مانند پردنیزون استفاد می شود. این داروها می توانند موجب عوارض جانبی مانند افزایش وزن، نوسانات خلقی و افزایش فشار خون شوند.
- آنتی هیستامین های خوراکی: فکسوفنادین و ستریریزین برای تسکین خارش مفید هستند. با این حال، ممکن است برای خارش پوست خیلی موثر نباشد.
فتوتراپی
در این روش درمان، پوست در معرض مقادیر کنترل شده نور مصنوعی قرار می گیرد. این روش به طور کلی برای افرادی که با استروئیدهای موضعی یا خوراکی بهتر نمی شوند استفاده می شود. برای مشاهده علائم فتوتراپی به چند ماه زمان نیاز می باشد.
شیوه زندگی و درمان خانگی
برای درمان درماتیت تماسی با علت آلرژی به نیکل می توانید از روش های خانگی زیر نیز استفاده کنید. اگر این درمان ها به شما کمک نکرد یا خارش پوستی بدتر شد، با پزشک خود مشورت کنید. درمان های خانگی حساسیت به نیکل عبارتند از:
- استفاده از لوسیون آرام بخش مانند لوسیون کالامین، که ممکن است خارش را کاهش دهد.
- مرطوب کردن مرتب پوست که یک مانع طبیعی در زمانی که با نیکل و سایر آلرژن ها تماس دارید ایجاد کرده و مخل واکنش می شود. استفاده از کرم ها یا لوسیون های نرم کننده مانند ژل و یا روغن های معدنی می تواند نیاز شما به کورتیکواستروئیدهای موضعی را کاهش دهد.
- کمپرس ها آب سرد می تواند به کاهش خشکی و خارش کمک کند. یک پارچه تمیز را در آب سرد یا آبی که حاوی محلول استات آلومینیوم است خیس کنید و روی پوست بگذارید.
از مصرف برخی از پمادها مانند کرم های آنتی بیوتیکی، که ممکن است حاوی مواد تشکیل دهنده محرک به ویژه نئومیسین باشد اجتناب کنید این داروها می توانند واکنش آلرژیک را بدتر کنند.
جلوگیری از حساسیت به نیکل
بهترین استراتژی برای جلوگیری از آلرژی به نیکل، اجتناب از قرار گرفتن در معرض مواد حاوی نیکل است. اگر شما آلرژی به نیکل دارید، بهترین راه برای جلوگیری از واکنش آلرژیک این است که با این فلز در تماس نباشید.
با این حال، این کار همیشه آسان نیست. زیرا در بسیاری از محصولات دور و برمان این فلز یافت می شود. کیت های آزمایش خانگی برای چک کردن نیکل موجود در اشیاء مختلف طراحی شده اند.
نکات زیر ممکن است به شما در جلوگیری از حساسیت به نیکل کمک کنند:
- استفاده از زیورآلات ضد حساسیت
- استفاده از مواد جایگزین. به دنبال جایگزین های ایمن برای اقلام حاوی نیکل باشید. برای این کار می توانید راهنمای زیر را به کار بگیرید:
- بند ساعتتان را از چرم، پارچه یا پلاستیک انتخاب کنید
- از زیپ و گل سینه پلاستیکی استفاده کنید
- فریم های پلاستیکی یا تیتانیوم را برای عینک خود انتخاب کنید
- ایجاد یک مانع مانند دستکش بین پوست و نیکل