آنچه باید در مورد دیابت و عفونت های مخمر بدانید

مخمر در بدن ما به طور طبیعی زندگی می کند. اما اگر شروع به رشد کنترل نشده کند و تبدیل شدن به عفونت مخمر شود، ممکن است باعث ایجاد مشکلاتی شود. مخمر را می توان در پوست و در نزدیکی غشاهای مخاطی یافت. این موجودات کمک می کنند تا باکتری های همسایه تحت کنترل باشند. افزایش تجمع مخمر عفونتی ایجاد می کند که به نام عفونت مخمر شناخته شده و می تواند درد، خارش و ناراحتی ایجاد کند. در این مقاله مجله پیام سلامت، ما علل، علائم و درمان های ممکن برای عفونت های مخمر را بررسی کرده و درباره دیابت و عفونت های مخمر صحبت می کنیم.

مطالب این مقاله عبارتند از:

  • بررسی اجمالی
  • ارتباط بین دیابت و عفونت های مخمر
  • علائم
  • تشخیص
  • درمان
  • چشم انداز و پیشگیری

بررسی اجمالی

مخمرها در مناطق مرطوب و گرم بدن زندگی می کنند. بنابراین عفونت های مخمر ممکن است در چندین محل در بدن رخ دهند. مهمترین مناطقی از بدن که ممکن است به این عفونت ها مبتلا شوند عبارتند از:

  • دهان
  • اندام تناسلی
  • زیر سینه
  • زیر پوست

از میان این موارد، عفونت های مخمری واژینال شایع ترین هستند.

با توجه به گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC)، حدود ۷۵ درصد از زنان حداقل یک بار در طول زندگی خود عفونت واژن را تجربه می کنند.

ارتباط بین دیابت و عفونت های مخمر

افراد مبتلا به دیابت کنترل نشده با خطر بیشتری برای ابتلا به عفونت های شدید و مکرر مخمر رو به رو هستند.

محققان همچنان سعی در درک کامل این موضوع دارند که چگونه دیابت با رشد بیش از حد مخمر ارتباط دارد؟ با این حال، شواهدی چندین مورد را نشان می دهد که می توانند ارتباط بین دیابت و عفونت های مخمر را توضیح دهند. مهمترین عامل در بین این عوامل عبارت است از:

  • وجود قند اضافی در مناطق مخمر پسند

هنگامی که سطح قند خون بالا است، قندهای اضافی ممکن است در موارد زیر وجود داشته باشند:

  • موکوس
  • عرق
  • ادرار

از آن جا که مخمر از شکر تغذیه می کند، این ترشحات واضح ترین مجرمان برای رشد بیش از حد مخمرها هستند.

افزایش سطح گلیکوژن که یک پلی ساکارید برای ذخیره گلوکز است، نیز یکی از عوارض دیابت است. گلیکوژن اضافی در ناحیه واژن ممکن است منجر به کاهش pH شود که به رشد مخمر کمک می کند.

یک مطالعه که در مجله American Journal of Obstetrics and Gynecology منتشر شده، شواهدی از تاثیر گلیکوژن را در موش های صحرایی دیابتی نشان می دهد.

سیستم ایمنی بدن

ثابت شده است که دیابت کنترل نشده می تواند پاسخ های ایمنی بدن را مختل می کند. این عامل می تواند بخشی از ارتباط بین دیابت و عفونت های مخمر باشد.

ارتباط دقیق بین دیابت و سیستم ایمنی هنوز در حال بررسی است. با این حال، یک مطالعه که در سال ۲۰۱۵ انجام شده نشان داد که هیپرگلیسمی می تواند منجر به سرکوب پروتئین های ایمنی شود. این پروتئین ها بتا-دیفنسین ها هستند که به سلول های ایمنی کمک می کند تا به سمت عفونت حرکت کنند و میکروب ها را بکشند.

با مسدود شدن این عملکردها، عفونت مخمر می تواند به راحتی در بدن یک فرد سالم کنترل شود. اما ممکن است در فرد مبتلا به دیابت کنترل نشده رشد کند.

سایر عوامل

هنگامی که مخمر یک منطقه را مستعمره خود کرده است، بازگشت عفونت آسان تر است. به این ترتیب، فردی که به علت دیابت مبتلا به عفونت مخمر می شود، در معرض خطر مشکلات تکراری بیشتری قرار می گیرد.

دیابت همچنین می تواند مخمر و سایر پاتوژن ها را به سلول های پوستی و غدد مخاطی منتقل کند. این فرایند ممکن است به دلیل حضور قندهای اضافی رخ دهد. وجود قندهای اضافی اجازه می دهد که مخمر سطوح ناسالم بدن را استعمار کند.

علائم

عفونت های مخمر ممکن است در قسمت های مختلف بدن به روش های مختلفی ظاهر شوند. عفونت پوستی ممکن است منجر به تغییر رنگ یا خارش و بثورات مقعدی شود. در مردان، عفونت مخمر ژنتیکی ممکن است منجر به خارش خفیف روی آلت تناسلی شود.

در حالی که عفونت های مخمر مردانه بسیار کمتر از عفونت های مخمر واژینال هستند. مردان مبتلا به دیابت کنترل نشده در معرض خطر بیشتری هستند.

چندین نشانه شایع در عفونت مخمر واژینال وجود دارد. در صورت مشاهده علائم ذکر شده در زیر به پزشک مراجعه کنید:

  • خارش، سوزش، یا درد واژن
  • ترشح پنیر مانند
  • سوزش یا درد هنگام ادرار کردن
  • احساس بوی ناخوشایند از واژن

حتی اگر علائم در بدنتان وجود دارد بهتر است قبل از تشخیص خودتان، به پزشک مراجعه کنید. این به این علت است که عفونت های مخمر، گاهی به علت عفونت های دستگاه ادراری و برخی از عفونت های منتسب به مقاربت جنسی رخ می دهد. این موارد جدی تر از عفونت مخمر هستند و نیاز به درمان های متفاوتی دارند.

تشخیص

برای تشخیص عفونت مخمر واژن، به احتمال زیاد پزشک از ترشح واژن، نمونه برداری خواهد کرد.

این نمونه زیر میکروسکوپ مورد بررسی قرار می گیرد تا تعیین شود که آیا حاوی مقادیر غیر طبیعی قارچ کاندیدا که نوعی مخمر است و اغلب در عفونت ها دیده می شود می باشد یا خیر؟ پزشک همچنین ممکن است نمونه ادرار را برای بررسی عفونت های دیگر آزمایش کند.

درمان

اگر پزشک تشخیص دهد علائم فردی به علت عفونت مخمر است، راه های متعددی برای درمان وجود دارد.

کرم یا شیاف ضد قارچ

پزشک معمولا برای اولین بار این درمان را امتحان می کند. زیرا اگر عفونت مخمر در مراحل اولیه باشد، این روش ها، درمان ها خوبی محسوب می شوند. بیشتر کرم های ضد قارچ را باید ۷ روز به صورت موضعی استفاده کرد. اما هرگز بدون اجازه پزشک از این کرم ها استفاده نکنید. این کار دو دلیل عمده زیر را دارد:

  • اولا، فرد ممکن است به چیزی غیر از عفونت مخمر مبتلا شده باشد.
  • ثانیا، اگر این داروها بیش از حد مورد استفاده قرار گیرد، مخمر را مقاوم می کند.

داروهای ضد قارچی خوراکی

اگر کرم یا شیاف عمل نکنند یا اگر یک دوره کوتاه در معرض عفونت های مخمر باشید، پزشک ممکن است داروهای ضد قارچی خوراکی را تجویز کند. داروهای معمول تجویزی فلوکونازول یا دیفلوکان هستند. استفاده از فلوکونازول اغلب به اندازه کافی برای درمان عفونت کافی است.

درمان های خانگی و طبیعی

راه هایی وجود دارد که افراد می توانند عفونت مخمر را در خانه درمان کنند. این راه ها عبارتند از:

  • استفاده از ماست
  • اسید بوریک
  • روغن پونه
  • روغن نارگیل
  • روغن درخت چای

برخی از پزشکان این روش ها را مفید می دانند و معتقدند که اگر عفونت به این روش درمان نشود باید از گزینه های دیگری استفاده کرد.

چشم انداز و پیشگیری از دیابت و عفونت های مخمر

عفونت های مخمری، حتی در افراد مبتلا به دیابت بسیار قابل درمان هستند.

با توجه به اعلام مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری های آمریکا، مصرف یک دوره کوتاه مدت از داروهای ضد قارچی خوراکی در ۸۰ تا ۹۰ درصد از موارد موثر است. اگر عفونت با این روش درمان نشود، معمولا با روش های طولانی مدت درمان می شود.

با این حال، هنوز هم مهم است که برای پیشگیری از عفونت مخمر، مراقبت های لازم را انجام دهید.

بعد از این که عفونت مخمر درمان شد، چند مرحله ساده برای جلوگیری از ایجاد عفونت در آینده وجود دارد. این مراحل عبارتند از:

  • از لباس زیر پنبه ای و نخی استفاده کنید و شلوار تنگ نپوشید.
  • از مصرف صابون ها، تامپون ها و پد های معطر اجتناب کنید. این محصولات می توانند PH واژن را تغییر دهند. این عدم تعادل موجب اختلال در ترکیب مخمر و باکتری ها طبیعی می شود.
  • بعد از حمام بدنتان را خوب خشک کنید و در طول روز بعد از استفاده از سرویس بهداشتی ناحیه تناسلی را با دستمال کاغذی تمیز کنید.
  • ماست بخورید یا از مکمل های پروبیوتیک استفاده کنید.

اگر چه اثربخشی این روش نیاز به شواهد بیشتری دارد. اما اداره بهداشت زنان ایالات متحده اعلام کرده که خوردن ۸ اونس ماست در روز که حاوی پروبیوتیک های زنده است و یا استفاده از کپسول های پروبیوتیک لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس، ممکن است به جلوگیری از عفونت های مخمر کمک کند. ساکارومیسس بولاردی پروبیوتیک دیگری است که ثابت کرده برای مبارزه با رشد بیش از حد مخمر مفید است.

گذشته از این، مهمترین اقدام پیشگیرانه برای افراد مبتلا به دیابت و جلوگیری از ارتباط بین دیابت و عفونت های مخمر ، کنترل قند خون است. برای کاهش سطح قند خون، باید تحت نظر پزشک باشید و از برنامه درمانی خاصی استفاده کنید. تغییر در رژیم غذایی، اضافه کردن ورزش به فعالیت روزانه و یا تنظیم انسولین خون یا رژیم یا دارو از روش های پیشگیری است.

جلوگیری از هیپرگلیسمی تنها برای پیشگیری از عفونت های مخمر مهم نیست. این کار فواید زیر را نیز دارد:

  • سلامت قلب و عروقی
  • عملکرد سیستم عصبی
  • قدرت بینایی
  • سلامت اسکلت
  • سلامت عمومی بدن