رابطه کلسترول با کاهش ابتلا به سرطان

تحقیقات کنونی نشان می دهند که کاهش کلسترول ممکن است سبب مهار رشد تومورهای پروستات شود. این گزارش مربوط به تحقیقات دکتر سولمون و همکارانش است که با عنوان “Ezetimibe یک مهارکننده آنژیوژنز تومور است” در شماره ماه مارس سال ۲۰۰۹ نشریه American Journal of Pathology منتشر شده است. برای یافتن اطلاعات بیشتر در مورد رابطه کلسترول با کاهش ابتلا به سرطان ما را تا انتهای این مطلب مجله پیام سلامت همراهی کنید.

محققان معتقدند که کلسترول بالا نه تنها منجر به آترواسکلروز و بیماری های قلبی می شود، بلکه ممکن است به رشد و پیشرفت سرطان نیز منجر شود. سرطان پروستات شایع ترین سرطان در ایالات متحده است که از هر ۶ مرد، ۱ نفر مبتلا به آن می شود. تومورهای پروستات میزان زیادی از کلسترول را جمع می کنند. بنابراین بروز تومور با مصرف رژیم غذایی غنی از کلسترول یا چربی، علاوه بر پیشرفت تومور پروستات با افزایش سطح کلسترول سرم مرتبط است.

رابطه کلسترول با کاهش ابتلا به سرطان
رابطه کلسترول با کاهش ابتلا به سرطان

رابطه کلسترول با کاهش ابتلا به سرطان

برای بررسی نقش کلسترول بالا در ایجاد و پیشرفت سرطان پروستات، دکتر کیت سولمون و همکارانش موش های آزمایشگاهی را با رژیم غذایی حاوی کلسترول و چربی زیاد، تغذیه کردند. آنها دریافتند که سطح کلسترول بالا در این موش ها باعث افزایش رشد تومور می شود و Ezetimibe، که باعث جذب کلسترول از روده می شود، می تواند از افزایش رشد تومور جلوگیری کند. Ezetimibe علاوه بر مسدود کردن افزایش کلسترول، در جلوگیری از رشد عروق خونی جدید (آنژیوژنز) مورد نیاز برای پیشرفت تومور نیز نقش دارد. این داده ها نشان می دهد که کاهش میزان کلسترول می تواند رشد سرطان پروستات را به طور خاص با مهار آنژیوژنز تومور مهار کند.

مقاله منتشر شده از این محققان نشان می دهد که “کاهش کلسترول، که معمولا به صورت فارماکولوژیکی در انسان انجام می شود، ممکن است باعث کاهش آنژیوژنز شده و در نهایت منجر به کاهش تومورهای مضر شود.” “کاهش سطح کلسترول از طریق رژیم غذایی، ورزش و یا استفاده از داروهای کاهش دهنده کلسترول به طور قابل توجهی ممکن است در آینده خطر ابتلا به سرطان پروستات را کاهش دهد. دکتر سولمون می گوید:

“ما در حال همکاری با سایر پزشکان هستیم تا این یافته ها را به مطالعات بالقوه انسانی تبدیل کنیم. اگر بتوانیم تأثیرات ذکر شده در مطالعات پیش بالینی مان را روی انسان ها پیاده کنیم، ممکن است زندگی بسیاری از آن ها را نجات دهیم و یا کیفیت زندگی بیماران را بهبود بخشیم.”