فلج شدن تارهای صوتی ؛ نشانه ها، علل، عوامل خطر، روش های تشخیص و درمان

فلج شدن تارهای صوتی هنگامی اتفاق می افتد که کارکرد عصب منتهی به حنجره مختل می شود. این اختلال موجب فلج شدن تارهای صوتی می شود. این عارضه بر توانایی شما برای صحبت کردن و حتی تنفس تاثیر می گذارد. وظیفه تارهای صوتی فقط تولید صدا نیست. این تارها از مسیرهای تنفسی نیز محافظت می کنند. تارهای صوتی از ورود غذا و نوشیدنی و حتی بزاق به مسیر تنفسی جلوگیری کرده و مانع از خفه شدن می شوند.

برخی از علل فلج شدن تارهای صوتی شامل وارد آمدن آسیب عصبی در طی جراحی، عفونت های ویروسی و سرطان های خاص هستند. درمان آن نیز معمولا شامل عمل جراحی است. صوت درمانی نیز گاهی اوقات می تواند گزینه درمانی خوبی باشد.

با ما تا انتهای این مطلب مجله پیام سلامت همراه شوید تا با نشانه ها، علل، عوامل خطر، روش های تشخیص و درمان فلج شدن تارهای صوتی آشنا شوید.

علائم فلج شدن تارهای صوتی

تارهای صوتی دو باند انعطاف پذیر از بافت ماهیچه ای هستند که در ورودی نای قرار دارند. هنگامی که شما صحبت می کنید، این تارها برای ایجاد صدا به ارتعاش در می آیند. زمانی که صحبت نمی کنید نیز تارهای صوتی در موقعیت باز و آرام هستند. بنابراین باعث می شوند که بتوانید به راحتی نفس بکشید.

در بیشتر موارد فلج شدن تارهای صوتی، تنها یکی از تارهای صوتی فلج می شود. اگر هر دو تار صوتی تحت تاثیر قرار بگیرند، ممکن است مشکلات صوتی داشته باشید و مشکلات مهمی را در تنفس و بلع تجربه کنید.

علائم و نشانه های فلج شدن تارهای صوتی عبارتند از:

  • بی کیفیت شدن صدا
  • خشونت صدا
  • تنفس همراه با سر و صدا
  • احساس خفگی یا سرفه کردن هنگام بلع غذا، نوشیدنی یا بزاق
  • نیاز به نفس های مکرر هنگام صحبت کردن
  • ناتوانی در صحبت کردن با صدای بلند
  • ناتوانی در بستن لب ها
  • سرفه های بی اثر
  • نیاز مکرر به صاف کردن گلو

علت فلج شدن تارهای صوتی چیست؟

در فلج شدن تارهای صوتی، امواج عصبی که به حنجره منتهی می شوند دچار اختلال شده و موجب فلج شدن عضله می شوند. پزشکان اغلب علت این عارضه را کشف نمی کنند. علل شناخته شده برای ایجاد فلج شدن تارهای صوتی عبارتند از:

  • آسیب وارده به تارهای صوتی در طول عمل جراحی. جراحی که بر روی گردن یا قسمت بالایی قفسه سینه انجام می شود می تواند موجب وارد آمدن آسیب به اعصاب حنجره شود. جراحی هایی که خطر آسیب را شامل می شوند شامل جراحی غده تیروئید یا پاراتیروئید، مری، گردن و قفسه سینه می باشند.
  • آسیب وارده به گردن یا قفسه سینه. ترومایی که به گردن یا قفسه سینه وارد می شود ممکن است کارکرد عصب های حنجره را دچار اختلال کنند.
  • سکته مغزی. سکته مغزی جریان خون وارده به مغز را متوقف می کند و ممکن است بخشی از پیام های ارسالی از مغز به حنجره را قطع کند.
  • تومورها. تومورهای سرطانی و غیر سرطانی، می توانند در عضلات، غضروف یا اعصاب کنترل کننده عملکرد حنجره و یا در اطراف آن ها رشد کنند و موجب فلج شدن تارهای صوتی شوند.
  • عفونت های ویروسی. برخی از عفونت های ویروسی مانند بیماری لایم، اپستین بار و هرپس می توانند باعث التهاب و وارد آمدن آسیب مستقیم به اعصاب حنجره شوند.
  • بیماری های عصبی. اگر به بیماری های عصبی خاصی مانند بیماری مولتیپل اسکلروزیس یا بیماری پارکینسون مبتلا هستید ممکن است فلج تارهای صوتی را تجربه کنید.

عوامل خطر

عواملی که ممکن است باعث بروز فلج شدن تارهای صوتی شوند عبارتند از:

  • انجام عمل جراحی بر روی گلو یا قفسه سینه. افرادی که نیاز به عمل جراحی روی تیروئید، گلو یا قسمت بالایی قفسه سینه دارند، با افزایش خطر ابتلا به آسیب عصبی روی تارهای صوتی مواجه هستند. گاهی اوقات لوله های کمکی که برای تنفس در جراحی مورد استفاده قرار می گیرند می توانند اعصاب تارهای صوتی را با آسیب مواجه کنند.
  • داشتن یک بیماری عصبی. افراد مبتلا به بیماری های معینی مانند بیماری پارکینسون یا مولتیپل اسکلروزیس بیشتر احتمال دارد به این نوع فلج مبتلا شوند.

عوارض جانبی

مشکلات تنفسی ناشی از فلج شدن تارهای صوتی ممکن است خیلی خفیف باشد، به طوری که فقط روی میزان و کیفیت صدا تاثیر بگذارد. از آنجایی که فلج شدن تار صوتی از باز یا بسته شدن مسیرهای تنفسی جلوگیری می کند، احساس خفگی در زمان خوردن غذا یا نوشیدن مایعات نیز یکی دیگر از عوارض ممکن است.

آسپیراسیون ناشی از پنومونی شدید بسیار جدی است و نیازمند مراقبت پزشکی فوری است.

روش های تشخیص

پس از معاینه پزشکی، برای ارزیابی مشکلات صوتی بیشتر، ممکن است از تست های زیر استفاده شود:

لارنگوسکوپی. در این روش پزشک با استفاده از یک آینه یا یک لوله نازک و انعطاف پذیر (لارنگوسکوپ یا آندوسکوپ) یا هر دوی آن ها به تار های صوتی نگاه خواهد کرد. ممکن است آزمایشی به نام videostrobolaryngoscopy را نیز با استفاده از یک اسکوپ ویژه ای که حاوی دوربین کوچکی است انجام دهد.

این آندوسکوپی ویژه با بزرگنمایی اجازه می دهد تا دکتر به طور مستقیم یا بر روی مانیتور ویدئویی حرکات و موقعیت تارهای صوتی و اینکه آیا یک یا هر دو طناب صوتی آسیب دیده اند یا خیر را مشاهده کند.

الکترومیوگرافی حنجره. این آزمون جریان های الکتریکی را در عضلات حنجره اندازه گیری می کند. برای به دست آوردن این اندازه گیری، پزشک به طور معمول سوزن های کوچکی را از طریق پوست گردن به عضلات حنجره وارد می کند. این آزمایش برای پیش بینی نحوه بهبودی شما بین شش هفته تا شش ماه پس از شروع علائم مفید است.

آزمایش خون و اسکن. از آنجا که برخی از بیماری ها ممکن است موجب ایجاد آسیب عصبی شوند، بیمار ممکن است نیاز به آزمایشات بیشتری برای شناسایی علت فلج شدن تارهای صوتی داشته باشد. این آزمایشات ممکن است شامل آزمایش خون، تصویر برداری اشعه X، ام آر آی یا سی تی اسکن باشند.

روش های درمان فلج شدن تارهای صوتی

درمان فلج شدن تارهای صوتی بستگی به علت، شدت علائم و زمان شروع علائم دارد. درمان ممکن است شامل صوت درمانی، تزریق ماده حجم دهنده، جراحی یا ترکیبی از این درمان ها باشد. در برخی موارد ممکن است فلج شدن تارهای صوتی بدون درمان جراحی بهتر شود. به همین علت، پزشک جراحی را حداقل یک سال پس از شروع فلج شدن تار صوتی تجویز می کند.

با این وجود، جراحی تزریق مواد حجم دهنده حاوی کلاژن اغلب طی ۳ ماه اول بیماری انجام می شود.

در طول دوره انتظار قبل از عمل جراحی، پزشک ممکن است صوت درمانی را توصیه کند تا از نگرانی شما در مورد وارد آمدن آسیب عصبی به حنجره در زمان صحبت کردن طی این دوره انتظار بکاهد.

صوت درمانی

کارهایی که در جلسات صوت درمانی انجام می شوند عبارتند از:

  • تمرینات و یا فعالیت هایی که برای تقویت تار های صوتی مناسبند
  • کنترل نفس در زمان صحبت کردن
  • جلوگیری از تنش غیر طبیعی در دیگر عضلات اطراف تارهای صوتی فلج شده
  • محافظت از مسیرهای تنفسی در هنگام بلع

گاهی اوقات، مانند زمانی که تارهای صوتی در محلی قرار دارند که فاقد فضای اضافی برای حرکت یا تغییر موقعیت است و به این دلیل فلج می شوند، صوت درمانی ممکن است تنها درمانی باشد که شما نیاز دارید.

عمل جراحی

اگر نشانه های فلج شدن تارهای صوتی پس از انجام سایر درمان ها بهبود پیدا نکند، درمان های جراحی برای بهبود توانایی شما در صحبت کردن و بلعیدن انجام می شوند.

گزینه های جراحی عبارتند از:

تزریق حجم دهنده

گاهی اوقات این عارضه بر اثر ضعف ماهیچه های حنجره ایجاد می شود. برای اضافه کردن حجم به تارهای صوتی فلج شده، پزشک متخصص بیماری های حنجره (متخصص گوش و حلق و بینی) ممکن است تارهای صوتی را با یک ماده مانند چربی بدن، کلاژن یا یک ماده پرکننده دیگر حجم دهی کند. این اضافه شده حجم، تارهای صوتی آسیب دیده را به وسط حنجره نزدیک تر می کند، به طوری که در صورت صحبت کردن، فرو بردن غذا و سرفه، عملکرد و حرکت صحیح تری داشته باشند.

ایمپلنت

گاهی به جای استفاده از تزریق، روش شناخته شده ای به نام medialization laryngoplasty یا جراحی چارچوب حنجره، از یک ایمپلنت در حنجره برای جابجایی تارهای صوتی استفاده می کنند. به ندرت، افرادی که این جراحی را انجام می دهند ممکن است نیاز به جراحی دوم برای تغییر محل ایمپلنت داشته باشند.

تغییر موقعیت تارهای صوتی

در این روش، جراح پنجره ای از بافت حنجره را به سمت داخل حرکت می دهد و تارهای صوتی فلج شده را به سمت وسط حنجره فشار می دهد. این کار اجازه می دهد تا تارهای صوتی بتوانند به راحتی در کنار شریک فلج شده خود ارتعاش داشته باشند.

جایگزینی عصب آسیب دیده (reinnervation)

در این عمل جراحی، یک عصب سالم از ناحیه ای در گردن یا جای دیگری در بدن، جایزگین عصب آسیب دیده در حنجره می شود. بعد از این عمل برای بهبودی کامل به شش تا نه ماه زمان نیاز می باشد. برخی از پزشکان این عمل را با تزریق حجم دهنده ترکیب می کنند.

تراکوتومی

اگر هر دو تار صوتی فلج شده و به یکدیگر نزدیک شده باشند به نحوی که جریان هوا را کاهش دهند، از این روش درمان استفاده می شود. در این وضعیت، بیمار دچار تنگی نفس خواهد شد و نیاز به عمل جراحی به نام تراکوتومی دارد.

در تراکوتومی، برشی در جلوی گردن ایجاد شده، به طوری که پزشک بتواند به طور مستقیم به حنجره دسترسی پیدا کند. سپس لوله تنفسی وارد حنجره می شود و اجازه می دهد هوا تارهای صوتی را دور بزند.

درمان های جدید

پیوند زدن عصب تارهای صوتی به منبع دیگری از تحریک کننده های الکتریکی ممکن است روند باز و بسته شدن تارهای صوتی را بهبود دهد. محققان در حال مطالعه بر روی این روش و دیگر گزینه های درمان هستند.