کپسول ریواستیگمین از دسته داروهای پاراسمپاتومیمتیک و کولینرژیک است؛ و در درمان بیماری دمانس یا همان زوال عقل (بخصوص دمانس ناشی از پارکینسون) و آلزایمر، بکار می رود. ریواستیگمین را در ابتدا معمولا دو وعده یک میلی گرمی در روز مصرف می کنند. و بسته به پاسخ بیمار مقدار ان را تا ۶ میلی گرم در هر وعده روزانه افزایش می دهند. این دارو طی نیم الی ۱ ساعت در بدن موثر می شود. و برای مدت ۹ الی ۱۲ ساعت فعال باقی می ماند.
این دارو از طریق دستگاه گوارش جذب می شود. و با اتصال به پروتئین های پلاسما (حدود ۴۰ درصد دارو)، از سلول های خونی مغز عبور می کند و به مغز می رسد.
این دارو علاوه بر کپسول به شکل برچسب های پوستی نیز تولید و عرضه و تجویز می شود.
افراد مبتلا به دمانس معمولا سطح پایین تری از استیل کولین را در مغز خود دارند. و استیل کولین در تفکر، استدلال و حافظه، نقشی اساسی دارد. این دارو موجب افزایش سطح استیل کولین عصب های مغز شده و انتقال تکانه های عصبی در محل اتصال عصب به عضله را بهبود می دهد.
نکات مصرف ریواستیگمین
- مصرف این دارو را بدون نظر پزشک متوقف نکنید.
- در صورت ابتلا به بیماری های تنفسی از جمله اسم، بیماری قلبی، زخم معده، اختلال پروستات، مشکلات ادراری، تشنج و بیماری های کبد و کلیه، پزشک خود را پیش از مصرف این دارو مطلع کنید.
- مصرف طولانی مدت و دائم این دارو مشکل جدی برای بیمار ایجاد نمی کند.
- هرچند این دارو ممکن است دارای عوارض خواب آلودگی باشد. اما بیماری مصرف کننده این دارو نیز خود مانع انجام کارهای حساس و خطرناک مثل رانندگی است.
- به طور کلی مصرف ریواستیگمین در دوران بارداری و شیردهی توصیه نمی شود.
عوارض جانبی ریواستیگمین
- سرگیجه، خواب آلودگی، افسردگی، آشفتگی، ضعف، سردرد، تعریق بیش از حد و مشکلات گوراشی از جمله بی اشتهایی، از عوارض شایع ریواستیگمین هستند.
- همچنین ریواستیگمین دارای عوراض نادرتر و ابته جدی تری نیز هست از آن جمله می توان به مدل شدت یافته عوارض شایع گفته شده، مدفوع و سرفه سیاه رنگ و خونی، بی قراری و احساس پرش در چشم، گردن و فک، درد و سوزش هنگام ادرار کردن و لرزش غیرقابل کنترل، اشاره کرد. در صورت بروز هریک از این عوارض جدی بهتر است هرچه سریع تر به پزشک معالج مراجعه کنید.
- در بیماران با وزن کمتر عوارض جانبی این دارو بیشتر است.
- در صورت قطع موقت دارو، ممکن است مصرف دوباره آن با استفراغ شدید همراه باشد. در نتیجه شروع دوباره نیز باید با دوز کم دارو آغاز شود و بعد از دو هفته دوز آن افزایش یابد.
تداخل دارویی ریواستیگمین
- ریواستیگمین اثر داروهای شل کننده عضلانی را افزایش می دهد.
- کلیستین، کلیندامایسین، آمینو گلیکوزیدها و داروهای ضد مالاریا و ضد آریتمی قلب، اثر ریواستیگمین را افزایش می دهند.
- مصرف همزمان این دارو با بتانکول، سوکسینیل کولین و دیگر بلوک کننده های نوروماسکولار، می تواند سبب بروز اثرات سینرژیست شود.
- این دارو باعث افزایش ترشح اسید معده می‌شود. بنابراین در بیماران در معرض خطر اولسرهای گوارشی از جمله سابقه مصرف NSAIDs ها باید با احتیاط مصرف شود.